Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

próba mikrofonu
szanowni klienci, wynocha!
rozpoczął się sezon na grzyby

inaczej mówiąc zostawiamy facetów i jedziemy
udeptywać trawę która pokryła równoległe światy

w lesie nad Pilicą trochę się cykamy
robię też fotki chyba podgrzybków
palce przesuwam po sitku
oblizujemy - gorzkie czy nie – zbierasz
na pamiątkę w kieszeniach gromadzę śliskie nasionka
później będziemy wysiadywać
ale jeszcze kijem ściągamy wszędobylskie pająki
nie ma mowy o nagłości
babie jest lato

w prześwitach na długich nitkach tańczy Izka i jest tak jak powinno być
wódka w lodówce grzyby w occie obraz w wierszu








---
tytuł tymczasowy, póki autorka nie nie obrodzi pomysłem.

Opublikowano

Zaczynam się identyfikować z Izką. Czuję, jak by to o mnie.
Mamy wiele wspólnego; co roku dłuuugie "lato leśnych ludzi",
potem wrzosowe - babie, grzybo-babrania, kotki, fotki.
Jeszcze coś się zgadza, o czym już -nie.
Niektórym tylko jest dane umieć, tak pięknie, poetycko w wierszu
wyrazić proste przeżycia.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

z wyjątkiem kilku szczegółów, których nie będę się czepiał, tekst podoba mi się
wygląda na próbę czegoś innego (nie wiem czy nowego hihi bo nie jestem znawcą Twoich tekstów)

tytuł też mi się podoba (niech te grzyby co nazbierały(ście) zostaną lepiej w occie)
i podobają mi się robaki zdejmowane patykiem
i uważaj, bo teraz z kolei zaczną mówić, że tekst jakby za krótki...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrew Dzień jak każdy, mówisz – a w nim cała Polska na dłoni. Widzę twoją troskę, twoją wierność, jak stoisz przy oknie przeszłości i patrzysz w jutro z nadzieją. Tylko zapytam cicho: czy ta prawda, co „jest obok nas, w nas" – czy ona też jest w tych, co myślą inaczej? Czy mieści się w tej samej rzece, co płynie pokoleniami? Kochamy tę samą ziemię, tylko czasem widzimy ją z różnych okien. I to też jest nasze.
    • @JuzDawnoUmarlem Sami budujemy więzienia dla własnego bólu, zamykamy się w przestrzeni, gdzie ból ma gdzie rezonować. Podoba mi się koniec - „serce schłodzone" w szklance po whisky, bo to obraz niebanalny, gorzki, konkretny.
    • @KOBIETA Utwór mruczący głębią wysublimowanej liryczności, sięga po metafory światła, ciszy, nocnej przestrzeni. To kpi i buduje świat łagodny i nastrojowy. Tkwi w nim tęsknota, ale wyrażana językiem spokoju. 
    • @tie-break To piękny i melancholijny wiersz o mocy słowa i ulotności ludzi w naszej wyobraźni. Fascynujące jest to "ty" i "ja", które wspólnie decydują o losie bohaterów. To może być relacja autor-czytelnik, dwoje piszących razem, albo my wszyscy, którzy nadajemy znaczenie cudzym historiom. Miasto jest "niedokończone", kamienice to "akwarelowe plamy", deszcz zmywa imiona - wszystko jest w stanie szkicu. To pięknie oddaje, jak krucha jest narracja – i jak fascynująco otwarta. A zejście w "niewyczerpaną ranę" to gorzkie zakończenie. Postaci "odchodzą niezauważalnie" - znikają w milczeniu po swojej chwili istnienia. Piękny tekst.   Przypomniała mi się książka "Zabawa w chowanego" Musso Guillaume, w której autor traci kontrolę nad stworzonymi przez siebie bohaterami. Może to skojarzenie zbyt odległe, ale "zaświeciło". :)
    • W natłoku wielu myśli i wypłakanych łez. Tłumaczyłem ci boże jakie to życie jest. Wpatrzony nocą w okno prosiłem Cię o zdrowie. Szeptałem wzrok spuszczając, że samotności się boję.   Czas goił wiele ran, lecz ciągle powracały. Bałem się nie raz ten świat pozostawić. Samotny smutny jeden chodziłem na spacery. Miałem wrażenie, że zaraz pozostanę niemy.   Lecz pewnego wieczoru poznałem pewną damę. Którą mogłem nazwać pełnego szczęścia mianem. Do dzisiaj zaskoczony w odwzajemnioną miłość. Wrzucam smutki i żale w wielkiego ognia stos.   Dziękuję ci kochanie, że wciąż przy mnie jesteś. Chciałbym choć nie mogę zachować zdrowia resztę. Mogę wręczyć tylko swe własne dobre serce. Nie siłę i urodę wiec daję jak najwięcej.   Wtuleni w swe ramiona po ciężkim pracy dniu. Wpatrzony w twoje oczy rozumiem cię bez słow. Uciekają kłopoty w tedy boją się nas. Kochając siebie bardzo tak wiele możemy dać.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...