Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

czy to możliwe?

Jacek_Suchowicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

czystość zachować źródlanej wody
przejrzystość lustra tego z kryształu
blaskiem miłości swą duszę obmyć
dać radość innym to nie jest mało

otulić ciepłem jak letnie słońce
tłumić emocje chłodnym zefirem
czasem być bluszczem z milionem pnączy
chroniącym drzewo w krytycznej chwili

zawsze mieć w sercu spojrzenie świeże
i siać optymizm z każdym oddechem
jakże mi ciężko żyć w takiej wierze
gdyż jestem tylko lub aż człowiekiem

Judyt

Judyt

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


no dobra, skoro tu biegam to mnie się[tylko] tak:

czystość zachować źródlanej wody ---> zachować (powtarza się z 1.wersem ostatniej)
przejrzystość tego z kryształu --->(osobiście luster nie lubie(:)
blaskiem miłości swą duszę obmyć
dać radość innym to nie jest mało

otulić ciepłem jak letnie słońce
tłumić emocje chłodnym zefirem
czasem być bluszczem z milionem pnączy----->to koniecznie zostawić
chroniącym drzewo w krytycznej chwili

w sercu zachować spojrzenie świeże
i siać optymizm z każdym oddechem
jakże mi ciężko żyć w takiej wierze
gdyż jestem tylko lub aż człowiekiem

mm (...) Jacku przemyśli, poleży; tak wiele nie wiem
czy bym zmieniała; chociaż dosłownie użył Autor
w wierszu'serce' np. ale akurat mnie to nie przeszkadza Tu;
podoba mi się zwyczajność;tyle o ile nabazgrałam; płoniaście
Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

Przeczytałam z przyjemnością.
W wersie: "zawsze mieć w sercu spojrzenie świeże", zastanawia mnie "w sercu spojrzenie",
może: "uczucie", "odczucie", "wyczucie" - coś w tym rodzaju?
Serdeczności
- baba

LadyC

LadyC

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Najładniejsza druga (bez zefiru)
Nie gniewaj się ale 'zefiry'są tak wyświechtane w miłosno-romantycznej pseudo-poezji internetowej, że szkoda jednak świeżego wiersza, psuć takim słowem
zak stanisława

zak stanisława

Opublikowano
Opublikowano
otulić ciepłem jak letnie słońce
tłumić emocje chłodnym zefirem
czasem być bluszczem z milionem pnączy
chroniącym drzewo w krytycznej chwili

niech ciepłem tuli to Twoje słońce
niechaj emocje tłumią zefiry
jestem przytulią w milionie pnączy
i nie ochronię w krytycznej chwili

wiotką łodygą podpory szukam
nie wabię kwieciem ani zapachem
czepiam się wszystkich rąk wyciągniętych
by nie być sama ze swoim strachem

pozdrawiam Cię Jacku z podziwem:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nieporadnik
      O honor wagin!

      Przez nieporadnik · Opublikowano

      Adę! Wagino magini! Gamoni gawęda
    • viola arvensis
      Instrukcja pisania po nic

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @huzarc twardy wiersz o tworzeniu na siłę. Mądry. Taki strzał w potylicę dla otrzeźwienia.  Świetny i fragment :

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      sztos!
    • Dekaos Dondi
      Ɱɾօϲzմś í Rҽszեɑ

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka–Dzięki:)–A tego, a juści, już świadom nie jestem, czemu do Ciebie, trafił zechciało. Jam jeno skromny autor i gdzie mi tam, do wywijasów myślowych:))–Pozdrawiam:)) *
    • Dekaos Dondi
      Tajemnica Świtu

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      @Amber–Dzięki:)–Parafrazując – są takie sprawy na świecie, które się światłu i cieniom, nie śniły. Z tekstami tak już jest. Ile czytań, tyle zrozumień i tak jest piękne:)-Pozdrawiam:)
    • Simon Tracy
      Święto zmartwychwstałych

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Jedyne co pamiętasz to śmiech, szyderstwa i drwiny. I ta brudna, zatęchła klatka w której Cię wychowano. Nienawiść zwierzęca. Już nie pamiętam Czy kiedykolwiek byłem człowiekiem. Skatowanego prawie na śmierć. Leżącego we własnej, zaschniętej krwi. Odnalazł mnie demon. Nadał mi nową osobowość i imię. Przy dźwiękach obłąkańczych fletów i piszczałek, wzięła me ciało i uniosła ku wyższym wymiarom parada stworzeń koźlęca. I ułożyła moje martwe już szczątki na ofiarnym ołtarzu. W płonącym pentagramie.   Wbito w mój nieruchomy żywot czarne ostrze. Wtedy otworzyłem oczy i wziąłem pierwszy wdech. Wraz z nim, zeszła z gór pieśń przeklętych, bezimiennych bostw. Odpowiedział im wrzask znad fal sztormowych. Wszystkich oceanów. Dopóki płonie ogień wyznawców na wzgórzu. Dopóki ślepy Bóg pełznący przez mrok wszechświata, na flecie chaosu gra. Nie założycie bestii kajdanów Ona jest posłancem śmierci, bytów z ponurego Kadath i burzowego Hatheg - Kla   Zabić mnie może, jedynie przeznaczenie czasu. Gdy pewnego dnia, planety staną w ustalonej koniunkcji, na swoich orbitach. Istota, którą nazywacie ludzką straci życie. Zagryzie i wyrwie jej parujące trzewia, stróżujący, wściekły chart, Wtedy to po wieczność, w koszmarach o R'lyeh zaśniecie. Znikną, zmiecione wiatrem zagłady ognie na wzgórzu. W zimnych korytarzach, na szczycie góry. Umilknie fletu głos. Obróci się w nicość. Pełzający w chaosie bard.   Wiersz oczywiście w nawiązaniu do  "Widma nad Innsmouth", H.P.Lovecrafta oraz innych jego dzieł. Najdoskonalszej formy natchnienia.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...