Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

paralaksa


Rekomendowane odpowiedzi

Tak, to twoją czaszkę trzymam teraz w dłoniach
królu Stefanie.
Patrz - nic z nas prócz pożółkłych kości.
W dziejach ludzkości zajmiemy może, na ułamek,
choć trochę miejsca.
Trochę czasu myśli, co jak reflektor z nagła oświetli
w mroku schowaną, dawną jakąś scenę.

Ty i ja w dziejach.

Choć surmy grają, to już odtrąbione.
Cisza nad grobem kołysze się drętwa.

Byliśmy.

Nie czaszkę trzymam, ale twoją głowę,
która mi nie jest przecież obojętna.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

tak
to twoją czaszkę
trzymam królu w dłoniach nic
z nas prócz pożółkłych kości

w dziejach
zajmiemy może
ułamek
w sercach

ludzkości czasu trzeba
co jak reflektor oświetli
schowaną w mroku
dawną scenę

ty i ja w dziejach

choć surmy grają
to już odtrąbione
cisza nad grobem
kołysze się drętwa

byliśmy

nie czaszkę trzymam
ale twoją głowę
która mi nie jest
przecież obojętna

Przepraszam za te zmiany, ale tak lepiej mi się czyta. Nie ruszałem reszty, bo nie chciałem zmieniać autorskiego zamysłu. Ale i tak wiem, że narozrabiałem.
Jest w tym wierszu coś.
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...