Tak naprawdę,

[Krzysztof_Kurc]

Tak naprawdę, kto wie, o czym mówią krople deszczu w rynny tunelu?
O czym szepczą dłoni dotknięcia po skóry zasłonie wędrujące?
Komu serca ból miłości hubą na życia drzewie przeszkadza?
Czy wola jest katem słabości na rynku zasadami otoczonym?

A Ty wiesz?
Kogo Bogiem nazywasz?

Szukać niczego nie trzeba
gdy same przychodzą znane kochania blizny.
Pamięci na skórze życia rozstępy.
Warte swego istnienia zrozumienia iskry.

[Gość]

No i o czym te krople mogą mówić w tym tunelu? Mniemam, że o niczym: odbijają się od ścian bez celu i refleksji. Takie pytanie o metaforyczność deszczu wcale nie jest zagadkowe, na pewno w takiej bezpośredniej postaci.

"Pamięć na skórze życia rozstępy" - to mi się podoba, wyłącznie. Pozdro

[Krzysztof_Kurc]

ok, każda krytyka pomaga w rozwijaniu warsztatu. Doskonałość bezwzględna jest w poezji nieosiągalna, zapisywanie wierszydła zawsze trwa dłużej niż jego powstawanie. Mnogość możliwości interpretacji to największe dobro białego wiersza.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zapisywanie wierszydła wcale nie musi trwać dłużej niż jego powstawanie. Nie wiem skąd to przekonanie, że ZAWSZE, i na jakiej podstawie wysnute. Jeśli na podstawie własnych doświadczeń, to niezbyt precyzyjnie to ująłeś...

Mnogość interpretacji to też dobrodziejstwo wiersza rymowanego. Kwestia przedstawienia.
Pozdro

[teresa943]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nasunęło mi się kilka uwag warsztatowych...moim zdaniem niepotrzebny przecinek w tytule; zlikwidowałabym też kilka pytajników oraz kropkę w przedostatnim wersie, a postawiła brakujący przecinek po "trzeba"... to tylko propozycja...

wiersz budzi refleksje, o ile ktoś zechce się zastanowić...
serdecznie pozdrawiam:)