„Promień” (09VII0IV)

[gal gerald]

Załamany płomień rozbija się o światy,
znika w swojej nicości niezauważony.
Ludzie oślepieni, ciała bez widoku,
lunatycy nocy, zagubieni w świetle mroku.
Wosk odbija formę drzewa.
Struktura odlana, odbita.
Tak bardzo krucha, tak pusta.
Części rzucone o siebie,
nawet się nie odbijają od ziemi.
Oto my, żywe-nic.
Bez wiary, bez miłości,
sami.
Zaklęta magiczna pieśń,
zaklęte twarze ludzkie.
Sami z sobą walkę prowadzimy,
i siłę na tym tracimy.
Promień nas przenika, ale to za mało,
żeby ożywić nasze przeklęte wnętrza.
Patrzmy On jest.
Poczujmy.