Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kurtyna

aluna
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

aluna

aluna

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Za kurtyną trwa ciągły
przekaz marzeń naszych
odradzających się co dnia-
do wyczerpania ,braku tchu.

Mija kolejny niezwykły dzień
tak niezwykły że aż zwykły.

Wieczorem kurtyna w górę-
Odsłaniamy co było.

Czekamy na to co będzie.
Jak dotrwamy-

może spadnie złoty deszcz
z odrobiną piołunu.

Marlett

Marlett

Opublikowano
Opublikowano
Mija kolejny niezwykły dzień
tak niezwykły że aż zwykły.

Wieczorem kurtyna w górę
Odsłaniamy co było nam.

Czekamy na -co będzie.
Będzie co być musi.


Tekst nie wnosi treści do wiersza
takie dylu na badylu.
pozdrawiaM.
Ewel K

Ewel K

Opublikowano
Opublikowano

A do mnie właśnie nie przemawia coś ten ''niezwykły, że aż zwykły'' - ale dziś mnie tak prze na te przecinki coś - co bym nie czytała, tam mi interpunkcja nie pasi, więc się czepnę tylko jej:

Za kurtyną trwa ciągły
przekaz naszych marzeń
odradzających się co dnia -
do wyczerpania, braku tchu.

Mija kolejny niezwykły dzień, (ewentualnie myślnik)
tak niezwykły, że aż zwykły.

Wieczorem kurtyna w górę -
odsłaniamy co było,

czekamy na to co będzie.
Jak dotrwamy -

może spadnie złoty deszcz
z odrobiną piołunu.


;)
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Dwuosobowa wersja nieba

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Annna2   świetnie, że napisałaś to co napisałaś.   odpowiadam.   to nie jest historia o konkretnym związku, lecz raczej metafora człowieka współczesnego.   uwikłanego w technologie, kredyt, rutynę i nadmiar bodźców.   to opowiesć o tym, jak w świecie, który wciąż się kręci, zanika zdolność do prawdziwego przeży wania  zarówno miłości, jak i wiary.   te postacie nie są więc z „informatyki” w sensie technicznym, lecz duchowym.   to ludzie, ktorzy utracili realność, stali się sobą jedynie w wersji cyfrowej, odbiciem,   projekcją.   to metafora epoki, w której coraz trudniej odróżnić autentyczne uczucie od symulacji.   motyw Boga nie jest tu próbą oskarżenia, lecz ślad tęsknoty po Jego nieobecności !!!!!   to echo metafizycznej pustki, w której człowiek zostaje sam, zmuszony tworzyć sens z materii, która nie ma sensu sama w sobie.   w tym sensie tekst jest bliski egzystencjalizmowi - nie oskarża Boga, tylko pyta, co dzieje się z człowiekiem, gdy przestaje w Niego wierzyć, a świat zostaje sprowadzony do danych, przedmiotów i rachunków.    moj poemat to nie opowieść o winie, lecz o utracie, o duchowym głodzie w epoce pełnej wszystkiego oprócz sensu.   i Boga.  
    • Annna2
      Marzenie

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Leszczym  marzenie o pizzy jest jak najbardziej realne i osiągalne, no może słabiej z Marzeną ze względu na odległość tą z Honolulu, ale z dostawą do domu( a może kurierem będzie Marzena) lub wyjściem do pizzerii- i analogicznie- pizzę poda Marzena.    
    • Berenika97
      przejaśnienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Piękny wiersz! Uchwyciłaś coś bardzo subtelnego – tę cichą ulgę jesieni. która może wreszcie odpocząć po naelektryzowanej intensywności lata. Urzeka mnie minimalizm formy przy maksymalnej pojemności znaczeniowej. I ta "zaduma" w pierwszym wersie, która otwiera przestrzeń dla wspomnień - bardzo jesienne. Wiersz ma w sobie spokój i mądrość.  
    • Leszczym
      Marzenie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Marzy mi się duża pizza hawajska na Spółę z Marzeną w Honolulu. Marzy mi się również kilka innych nieco mniej wymiernych spraw, choć trzeba dodać, że równie nieosiągalnych. Ktoś mnie kiedyś poprosił, abym mierzył wysoko, słusznie nawet, ale moje zamiary chyba za wysoko się wzniosły, więc - cóż - poniosło. W związku z powyższym najwyższym poleciałem z tym tekstem, którego nie da się już odnienapisać. Wyszedł mi niedolot.    Warszawa – Stegny, 16.10.2025r.
    • violetta
      Niewinna jesień

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis o jak miło mi, serdecznie dziękuję i pozdrawiam również:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...