Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kocham zapach Twojego ciała
jest jak Lacosta w ładnym flakonie.
Przenika nozdrza po czubki palców.
Paraliżuje ,piersi pełne czekają,falują
spragnione pieszczot i pocałunków.
Drżące ręce obejmują smukłe ramiona.
Usta pragną pocałunków ,stęsknione
nabrzmiałe z tęsknoty szukają twoich.
Błogi dotyk twoich rąk ,wyzwala żądze.
Poddaje się ,pełnia pragnienia,
bądź ze mną, bądź już!
I jestem tam ,gdzie kobieta być powinna
-błogostan,przedsionek....?!
Nareszcie mój.

Opublikowano

Hmm, do popieszczenia to tu jest, niekoniecznie ciała, a jego opisu właśnie;)
Przede wszystkim dwa pierwsze wersy uczyniłabym jednym, dla ominięcia banalnych rozpoczynań, dalej też mi się nasuwa trochę pomysłów zmian, może sobie coś tam z tego wyciągniesz:

Flakon zapachu Twego ciała jak Lacosta
przenika nozdrza i dalej - paraliżuje piersi
co czekają pieszczot, pocałunków,
falują spragnione.
Drżące dłonie obejmują smukłe ramiona,
usta chcą tylko jednych ust, tęsknią -
nabrzmiałe przez to ich szukają.
Błogi dotyk Twoich rąk wyzwala żądze.
Poddaję się.

dalej całkiem mi kuleje i jakoś nie mam myśli, co z tym zrobić.
Poza tym sądzę, że w ostatnim wersie samo "Nareszcie" będzie już bardzo wymowne;)
Więcej zaufania do symboliki, zaszyfrowanych znaczeń, pojęć -
powodzenia i pozdrawiam ciepło:)

Opublikowano

Dzięki za komentarze!

-Marku pomyśle nad horrorem dla CIEBIE!

-Marlett ,starałam się aby był wymowny,przemawiający!

-Dzięki droga bestio!Uściski!

-mayo kent pomyśle nad metaforami!

Opublikowano

No nie - to nie jest erotyk niestety
Kawanaławizm - po co tak dosłownie?

Czemu te piersi takie muszą być zawsze pełne itp?
Te błogostany, dotyki itp

Erotyk musi muskać metaforami
Wywoływać wrażenia, emocje a nie je opisywać

Pozdrawiam :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




bo nikt nie chce modelu "uszy jamnika" :(
;)
dziś są silikony :P
ale czy potrafią falować :)?

alluno, za dużo dosłowności i ta puenta....

Dziękuje Droga Stanisławo że zechciałaś skomentować!Poprawiłam!
Uściski!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...