Zgłoś

@Toyer W wierszu są obrazy niezwykle silne - szczególnie ten kontrast między "uśmiechem wiernym niewolnikiem szczęścia" a jego późniejszą samotnością po "ucieczce z więzienia twarzy". Ta personifikacja emocji ma w sobie coś bardzo prawdziwego. Metafora "centrum mglistej szubienicy" jest szczególnie mocna - tworzy obraz kogoś, kto patrzy na świat z perspektywy własnego cierpienia. Bardzo mi się podoba.   

Jestem tutaj i znikam nawet teraz i każdego dnia po cichu bez oklasków niewidzialnie a jednak nie starczy słów za jeden znak tylko pięć liter w sobie mam a ty to ster gdzie jestem ja razem zawsze biegiem nagle nie strasz mnie więcej że cię nie będzie Życie

@Berenika97  Mądre I piękne to co zawarte w Twoim wierszu. I ja mam podobny - tzn.  sens i klimat,  który mi przypomniałaś swoim

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Z podziwem 🩵     ślady   nie chcę zostawiać po sobie śladów tylko przelecieć jak ciepły wietrzyk musnąć subtelnie ten ziemski padół napoić kroplą jak letni deszczyk   nie chcę zostawiać śladów — nie trzeba odciskać siebie to bez znaczenia lepiej doraźnie być kromką chleba niczego sobą nie pragnę zmieniać   na cóż te ślady wszystko przeminie tylko wspomnieniem mogę powrócić a nawet kiedy wspomnienie zginie nie mam zamiaru się przez to smucić.    

@LeszczymEch!, bo mech oferuje tylko/aż spokój. A w benefitach ma wyłącznie zieleń w duszy. Ech! :)

@LeszczymNie znam się na poetach, ale może chyba też być tak: Sto wersów niedokończonych i garść rymów, kilka metafor złapanych w przelocie, jedna prawda i męka tworzenia?