Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Klucz otwarcia

Fiedia
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Fiedia

Fiedia

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Dziwne uczucie świat jeszcze nieznany,
widziałem obraz przede mną zatajany
To co widzę teraz prawdą się staje,
jednak zupełnie innego uczucia doznaje.
Ciężki charakter włada moim duchem,
inna prawda widziana obrazu ruchem.
Chciałem to oglądać a teraz myślę,
badam obrazy stworzone w umyśle.
Trudna jest prawda a życie ucieka,
jest jedno tylko i płynie jak rzeka.
Chwile stracone już nie powrócą
błędy młodości czasu nie zwrócą.
Jedna droga ku światłości uczucie,
chcę poczuć cię Boże twoje ukłucie
Czasu nie zmienię tego nie naprawie,
światłość i wiedzę po sobie zostawię.
Chciałbym potrzebuje twojej pomocy,
chcę się uwolnić z siedliska przemocy.
Obudzić się w końcu poczuć życie,
Oblany łaską pływać w zachwycie.
Być w każdej chwili obecny szczęśliwy,
na miłość otwarty na świat wrażliwy.
Klucza otwarcia szukam go Boże
źródło miłości nim w sercu otworze.
Będę bez końca czerpał z jego mocy,
Będę rycerzem światła w świecie nocy.
Oświetlę drogę ku Twoje wolności.
I cieszył się będę obrazami teraźniejszości.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • obywatel
      Krawcowa

      Przez obywatel · Opublikowano

    • Pan Ropuch
      pierwsze szpulowe gramofonowanie na unitrze

      Przez Pan Ropuch · Opublikowano

      @wierszyki Zgadzam się, jestem łasuchem dobrych snów, ale te świadomie skrócone są dobre, jak bywają szybkie i intensywne. :D
    • Pan Ropuch
      Sala 117

      Przez Pan Ropuch · Opublikowano

      @Migrena Bardzo dużo wiersza w wierszu, osobiście ropuchowi takiemu jak ja za dużo jest tu wszystkiego. Mniejsza o inszość, że powtarzają się zapachy: pachną krwią, potem, kurzem i strachem, by później zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, tudzież bodźce: zimno metalu; chłodzi się jak stara stal oraz dwukrotnie pikujący monitor. O krwi już nawet nie będę wspominał – wszystko jest krwawe, zakrwawione. Nawet sala z tytułowej 117 zamienia się w 17, ale to już szczególik.   Sprobuj to napisac w tytulowych 117 slowach, mysle ze przekaz moze byc nawet duzo mocniejszy..    przykladowo:   Sala sto siedemnaście pachnie chemią i gnijącym życiem.   Twoje ciało jest jak spalony list, a kości skrzypią pod palcami.   Trzymam Twoją dłoń, która pachnie krwią i strachem, ale wiem, że to już tylko ciepło, które odpłynie.   Aparatura mruga, monitor pikając ogłasza koniec. Pielęgniarka nie patrzy, bo słowa już nie wystarczą.   Moje serce staje jak pies pod zamkniętymi drzwiami. Chciałbym Cię nakarmić dniami, których nie było, ale życie odchodzi cicho.   Kiedy aparatura milknie, gaśnie światło.   Zostaje cisza – ciężka, jak mokre poduszki. Ale ta cisza to Ty. Już nie w bólu. Oddychasz we mnie, twarda i brutalna, jak nieoswojone życie.    
    • andrew
      Póki słońce humor ma

      Przez andrew · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar ... nie zapomnij zabrać jej będzie udany dzień  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego wieczoru 
    • infelia
      Krawcowa

      Przez infelia · Opublikowano

      Łup, łup, łup, drap, drap, stuk, stuk. Co tam znowu za cholera się dobija? Licho w drzwiach staje ubłocone, Mizerota nosem pociąga, zasmarkaniec.   Prześcieradło dziurawe z siebie zrzuca. Uuuu... dobry człowieku, odzieniem ratuj, Bo na chleb nie zarobię z dziurami na tyłku. Oj, ty nieszczęśniku! w bajkach cię sponiewierali.   Jak ci na imię? „Beztwarz” za mną wołają. Kto ci taką krzywdę zrobił, dziecino? Wydziergam ci sweter ze słów aksamitnych, Portki uszyję z akcentów na twoją miarę.   Czapeczkę z rymów uplotę, wepnę orle pióro, Cekinami metafor przyozdobię cię całego. Co tam stoisz w mroku? oj, nieładnie! Manekina podszczypujesz, kawalerze?   Uchuchu, buahhaha, dzyń-dzyń tylko słychać. A puknij ty się w głowę, casanovo bez majtek. Miarę muszę zebrać, nie garb się, stój bez ruchu, Chuchro z ciebie, a nie duch, z metra cięty krasnal.   Uszy brudne, ośle, ty chcesz dzieci straszyć? Jak przywołam sobie pamięć z dawien dawna, To potwór kosmaty siadał mi na rogu łóżka, A ja nie miałam odwagi zerknąć spod kołdry   Kto mi tam zjada nogi; chrup, tylko słyszałam, Uszy zakrywałam przed wyciem ludożercy. Ciach za nos! boleśnie mnie chwytał, podlec, Wlókł z łóżka na pożarcie — takie były czasy.   Nóg nie umyłeś z lenistwa? dawaj, szybko. Tu — miednica, szare mydło, wodą się polewaj. W końcu idziesz między ludzi, ty flejtuchu. Ile klas skończyłeś w szkole duchów?   A ile korytarzy? buhuhu, co, pod górkę było? Dyplom masz z Collegium Duchum? Powodzenia, idź, ciamajdo, straszyć koty! Ubierz się choć, i na golasa narobisz popłochu...  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...