Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie byłem w stanie, więc będę pisał,

tak, pisał będę, powtarzał się i siebie -
- j a w ciągach nieskończonych.
wtedy bardziej się wydaje, że jest się
(na przykład w tobie), a to uspokaja.

nie byłem w stanie, co nie znaczy, że umarłem już,
nie. to wszelkie niedoszłe rozmowy
ścigają mnie po obrzeżach, po manowcach, po niespełnieniach.
i nawet jeśli to prawda, że prawda tkwi w spojrzeniach,
to (do)prawdy bywa nieczytelna.

to nic, że tylko kształty
przemawiają przez ciebie,
bo będę pisał i zdeformuję wszystkie.

teraz jesteś słowo.

tak, jestem winny (długo by wyliczać), i tak, słyszałem o Bogu,
tak, Tym przez Duże właśnie, co to o winie wie wszystko,
i o mnie, niestety, również wie wszystko.
to potworne, zdemaskowanym zostać tak ostatecznie.
bezbronny sam na sam z okiem (tak wiem, że to właśnie Miłość).

wiesz, zastanawiam się,
czy i Bóg czuje się czasem nie kochany

(przeze mnie)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po przerwie i ponownym przeczytaniu, poddaję pod rozwagą co pogrubione.
Mam jeszcze wątpliwości, czy w puencie zostawić "(przeze mnie)", czy - nie.
Pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po przerwie i ponownym przeczytaniu, poddaję pod rozwagą co pogrubione.
Mam jeszcze wątpliwości, czy w puencie zostawić "(przeze mnie)", czy - nie.
Pozdrawiam
- baba
tak, coś tu nie gra, tylko na razie nie mam najmniejszego pojęcia co z tym zrobić.
Pozdrawiam
Adam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Po przerwie i ponownym przeczytaniu, poddaję pod rozwagą co pogrubione.
Mam jeszcze wątpliwości, czy w puencie zostawić "(przeze mnie)", czy - nie.
Pozdrawiam
- baba
tak, coś tu nie gra, tylko na razie nie mam najmniejszego pojęcia co z tym zrobić.
Pozdrawiam
Adam
Czytałam wiele razy. Dobry wiersz, tylko dobrze by było te pogrubione pozmieniać...rzeczywiście za duzo "-ach" i "-nym", poza tym super!
Serdecznie pozdrawiam :)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak, coś tu nie gra, tylko na razie nie mam najmniejszego pojęcia co z tym zrobić.
Pozdrawiam
Adam
Czytałam wiele razy. Dobry wiersz, tylko dobrze by było te pogrubione pozmieniać...rzeczywiście za duzo "-ach" i "-nym", poza tym super!
Serdecznie pozdrawiam :)))
tak jest. :)
serio, też mi nie leży, ale nie mam siły.
Dziękuję
Adam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Na początku była pewność. Zawzięcie splecione z przekonaniem, że nic nie stanie na drodze. A jednak - los rozplątał moje nadzieje. Zostałam sama. Śmiech wypełnił czas, twarze wokół tańczyły w radości. I wtedy - on. Spojrzenie, co zatrzymało chwilę. Uśmiech, co zahipnotyzował. Rozmowa jak dotyk skrzydeł. Zdjęcie skradzione w ułamku sekundy. Numer zapisany w pamięci jak sekret. Potem powrót do pustego pokoju. A zaraz po nim - jego głos w telefonie. Kilka słów, ciepłych, a jednak zbyt krótkich, by nasycić pragnienie. Dni mijały. Wiadomości spadały jak krople deszczu - rzadkie, chaotyczne, czasem niezrozumiałe. Nie odpuszczałam. Słałam mu obrazy, jakby zdjęcia mogły zapełnić ciszę. On przyjmował je pozytywnie, lecz bez iskry, a ja pytałam siebie: czy widzi mnie, czy tylko moje ciało? Minął miesiąc. Cisza wciąż trwała, aż wreszcie wysłał swoje zdjęcie. Jakby uchylił drzwi do świata, którego wciąż nie znałam. Rozmowa rozkwitła. Obietnica spotkania  zakwitła w moim sercu jak wiosenny pąk. Czekałam jak ziemia na deszcz - a on odwołał. Przeprosił. Obiecał. I niespodziewanie zadzwonił. Jego głos - ciepły, kojący, lecz pełen tajemnic, których nie chciał wyznać. Rozmowa była tańcem pragnień, a nie opowieścią o nim. Nalegał na zdjęcie, jakby moje ciało było ważniejsze niż ja. I wreszcie - dzień spotkania. Poranek - napięcie. Południe - czekanie. Wieczór - radość. Zawahał się: czy warto? Czy ma to sens? A jednak przyjechał. Milczący, niepewny. Jak cień człowieka, którego chciałam poznać. Pragnienie płonęło w jego oczach, ale słowa gasły na ustach. Trzydzieści minut  uciekło jak piasek przez palce. Odwiózł mnie. Pożegnał. Zniknął. A ja wciąż wiedziałam o nim tak niewiele, jakbym nigdy go nie spotkała. Teraz dni mijają, jeden za drugim. A on milczy. Wołam -  a echo nie odpowiada. Moje pragnienie rośnie w ciężar, ściska serce coraz mocniej. A odpowiedzią jest tylko  cisza.
    • @Alicja_Wysocka …dzięki, pozdro.
    • @Andrzej P. Zajączkowski Nie znam angielskiego, więc nie potrafię ocenić wierności przekładu względem oryginału  ale jako osoba, która czuje rytm i muzykę, widzę (a właściwie słyszę!), jak trudna to musiała być praca. Tłumaczenie poezji przypomina mi układanie słów do piosenki - słowa muszą pasować do melodii, do czasu trwania nut. A tutaj każda fraza ma swój rytm i ciszę. Dla mnie to prawdziwa sztuka. Piękna robota, chwalę i dziękuję.
    • @Jacek_Suchowicz  Bóg nie chciał ich śmierci Klub 27- nie poradzili sobie z życiem
    • @Andrzej P. Zajączkowski – najlepsza metoda: powiedzieć na głos

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...