Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Opieszale,
na ostatni guzik zapina godziny.
Dobrotliwie ciepły, ludzko łaskawy,
jest już taki nietęgi, wciąż go mniej,
uwodzi coraz rzadziej.
Tym więcej potrzebuje troski
- im bliżej mu do dziecka.

Wiele przeszliśmy razem,
po drogach dziurawych, błotnistych,
w pluchę i w mróz,
nawet kiedy się zdawało,
że dalej już nie można
pod górę i w dół, jak trzeba
- biegliśmy.

Teraz dzielę z nim
pogodnie to, co zostało
z wiosny, lata i jesieni:
przyjaźń, spokój, trwanie.
A zima? Zima lekko - śnieżna,
zaskoczy nas razem, jak Nowy
- w pierzastej pościeli.

Opublikowano

w pierzastej pościeli, narazie nie śnieży
fajniaście Babo, na początku myślała
że to domek, potem że kalosze, a może
to coś czego do końca nie udało mi się
odczytać -> sentymentalnie

nawet kiedy się zdawało,
że dalej już nie można
pod górę i w dół, jak trzeba

- mmm(...)
:)ciepłoniaście

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



proponuję malutką zmianę, bo się uśmiech powtórzył
sentymentalnie, lirycznie - jest ładnie

pozdrówki serdeczne :)
kasia
Kasieńko, jak zwykle, czytasz dokładnie, Twoje uwagi cenne.
Zmieniałam początek wiersza ( w stos. do wersji warsztatowej),
nie zauważyłam tych - aż dwóch uśmiechów.
Już zmieniam - dzięki,
ściskam - baba
Opublikowano

Czytalam w warsztacie. Widzę trochę fajnych zmian (propozycja Kasi ok).
Och, uwielbiam takie liryczne obrazki.
Wspólne starzenie się zgrane ze zmanami pór roku.
Wyrozumiałość dla zdziecinnienia, czułość i wierna przyjaźń.
Przecież to jest piękne! I wzrusza do łez (wybacz, jestem
sentymentalna...trochę :))
Ślicznie!

Cieplutkie pozdrówki i uściski :)))
Krysia

Opublikowano

Dobrotliwie ciepły,
uśmiechem zdobi spojrzenie.
Już taki nietęgi, ciągle go mniej,
uwodzi coraz rzadziej,
tym więcej potrzebuje troski
- im bliżej mu do dziecka.

Idealny początek całości
a dalej to już konsekwencja
pięknie podana.

Jak poprzednicy, lubię czasem takie klimaty
z nostalgią i dobrocią w sercu :))

Serdecznie pozdrawiam Babo:))

Opublikowano

Przepiękne! O, właśnie takich tekstów potrzeba! Dla zdrowia psychicznego, dla podbudowania i dla pokrzepienia serc! Nowy Rok i razem z nim odnowiona jak zawsze miłość do najbliższego człowieka. Przepiękne.
A właśnie pisałam pod wierszem Moniki Gromali, że szkoda, że tak mało się pisze optymistycznych wierszy o miłości, tylko prawie same pesymistyczne i o złym końcu.
W dodatku ostatnio nieco się podłamałam, kiedy ktoś z tutejszego Forum (i to ktoś ważny dla mnie) usiłował mi udowodnić, że miłość ludzka trwa najwyżej 4 lata, potem następuje kryzys, a po 7 latach rozpad uczucia i zostaje najwyżej przyzwyczajenie (podobno tak dowodzą jacyś "naukowcy"?). Boże, jakie to nędzne! I bolesne, ponieważ ja jestem inna, kocham bliskich jak pies: całą duszą i przez całe życie - i jestem prawdziwa!
Jak to dobrze, że przeczytałam Twój wiersz - ulżyło mi, że nie jestem jednak jakimś dziwolągiem i kwadratowym jajkiem. Dziękuję Ci serdecznie, kochana, ciepła Babo. :-)

PS. Nawiasem, ja tez znowu mam wiersz o podobnej tematyce - może go pamiętasz?
[url]www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=57181[/url]
Chyba często piszemy podobnie do siebie. To miło. :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Przede wszystkim dziękuję za przeczytanie i komentarz. Wiersza Twojego "cztery miłosci"
- nie znałam, przeczytałam go z prawdziwą przyjemnością. Przy okazji przeczytałam jeszcze kilka innych. Powiedzenie Twoje: "Chyba często piszemy podobnie do siebie. To miło." -
jest bardzo sympatyczne dla mnie , ale nie do końca prawdziwe. Twoje wiersze są piękne,
w formie, w treści i w sposobie wyrazu. Mogę tylko pomarzyć, że ja może, może, tak - kieeedyś!? A może - nigdy.
Moim zdaniem, jeśli ktoś twierdzi, że można udowodnić pewien szablonowy sposób na miłość, lub założyć, że szablon taki istnieje na trwanie miłości - u wszystkich par jednakowy, to opinii tej osoby, nie można traktować poważnie.
Na szczęśliwą miłość nie ma recepty. Nie jest tym, co dane raz - już zostanie z nami na zawsze. Należy dbać o nią. Jak mimo to się nie uda, to trzeba wierzyć w to, że przyjdzie
- ta prawdziwa, i wierzyć w miłość, bo ona istnieje - w różnych formach i relacjach. Nie zawsze, to, co nam się wydaje - miłością jest. Nie zawsze - wszyscy spotykają właściwą osobę. Warto pomagać szczęściu. I nie wierzyć nikomu, kto twierdzi, że wie jak żyć, by
kochać, być kochanym i szczęśliwym. Tak do końca, to wszystko jest niewiadomą. Trzeba wypracować, stworzyć swój niepowtarzalny, zgodny z intuicją sposób postępowania. Wiersze piszesz piękne (np. "dpowiedż słowika" i inne). Te ostatnie - w innym stylu.
Ale się rozgadałam. Dzięki, ściskam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję ślicznie, Migdałku!
Dzisiejszy dzień - to dowod na to, że ludzie mogą i chcą się kochać, wspierać,
solidaryzować. Najpierw zalążek, jeden człowiek, grupka a potem: na zasadzie
domina - leci w Polskę i w świat ta idea pomagania innym!
Ludzie zrzeszeni wiarą, powinni dzisiaj dodawać innym entuzjazmu. Przecież chodzi
o efekt, a nie o to, by utrzymywać monopol jakiejkolwiek religii, na miłość bliźniego.
Mamy dużo dobrych ludzi i wspaniałą młodzież! Ten stan rzeczy napawa mnie
optymizmem.
Serdecznie Cię pozdrawiam
- baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję ślicznie, Migdałku!
Dzisiejszy dzień - to dowod na to, że ludzie mogą i chcą się kochać, wspierać,
solidaryzować. Najpierw zalążek, jeden człowiek, grupka a potem: na zasadzie
domina - leci w Polskę i w świat ta idea pomagania innym!
Ludzie zrzeszeni wiarą, powinni dzisiaj dodawać innym entuzjazmu. Przecież chodzi
o efekt, a nie o to, by utrzymywać monopol jakiejkolwiek religii, na miłość bliźniego.
Mamy dużo dobrych ludzi i wspaniałą młodzież! Ten stan rzeczy napawa mnie
optymizmem.
Serdecznie Cię pozdrawiam
- baba

Pod Pałacem tłum w południe, później będzie jeszcze więcej !
:))))))))
zdążyłam kupić kubek i koszulkę !!!!!!!
buziak!
znów będzie rekord !!!
Opublikowano

Babo, nie płynie mienia kompletnie. nie przepadam za wierszami mówiącymi o miłości jednoznacznie optymistycznie, z irytująco szczęśliwym uśmiechem na facjatach ;))) może mi się jeszcze zmieni. i metaforyka też nie za bardzo przekonuje, w ogóle jej nie widzę i to chyba główna wada. chciało by się strzelić interpretacyję, ale w sumie nie ma do czego, wszyscy wiedzą, o co chodzi.

nie bierz, proszę, moich wywodów do serca. chcę dobrze dla wiersza ;)))

pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Dziękuję za przeczytanie i opinię. Stary rok już się skończył, nie był dla peelki z tych "naj",
ale darzy go sentymentem. On zestarzał się godnie, ona go pokochała, takim, jakim był.
W wersji warsztatowej, było to wyraźniej zaakcentowane, zmieniłam początek, żeby otworzyć pole wyobraźni dla szerszej interpretacji. Miło mi było poznać Twoją wersję.
Pozdrawiam serdecznie
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...