Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tik tak, tik tak
mężczyzna przy barze
waha się

:-))
Właśnie o to chodzi :) Tylko u mnie coraz bardziej w którąś (prawą) stronę,
aż wreszcie fik! Już ja sobie to dziś w nocy dobrze podpatrzyłem ;)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tik tak, tik tak
mężczyzna przy barze
waha się

:-))
Właśnie o to chodzi :) Tylko u mnie coraz bardziej w którąś (prawą) stronę,
aż wreszcie fik! Już ja sobie to dziś w nocy dobrze podpatrzyłem ;)

Cha-cha-chaa! Przebrałeś się za wahadło? ;-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Nie, wtedy bym nie widział jak to fajnie wygląda: butelka przed mężczyzną
siedzącym na wysokim stołku a w niej coraz mniejsza ilość jakiegoś wahacza
po wypiciu którego głowa tego pana raz z jednej, raz z drugiej strony coraz
bliżej sięgała podłogi. Nawet zastanawiałem się co pierwsze zobaczy dno:
głowa czy butelka ;) Zwłaszcza jedna strona pana zanurzała się coraz bardziej,
coś w rodzaju:


tik tak
tik taak
tik taaak


Przypominał łódź, która ma dziurę w prawej burcie i z każda falą (czy też kolejką)
przechyla się na bok (podobno każda półkula mózgu odpowiada za przeciwległą
jej stronę ciała, więc mężczyzna musiał mieć dziurę w lewej?)
Jakaś kobieta w ostatniej chwili uratowała go przed całkowitym
pójściem na dno i niestety, przerwała doświadczalną i najciekawszą część
moich do-ciekań filozoficznych :)
Opublikowano

Aa, to ja inaczej troszkę:

Mężczyzna stoi(?) przy barze, a że czas go nagli, to spogląda coraz na
zegar z wahadłem i udziela mu się.
Chociaż na myśli miałam też i drugie znaczenie wahania się.

A propos scenek przy barze.
Kiedyś byłam świadkiem, jak podchmieleni kumple
handlowali, tzn. jeden był bardziej aktywny ale nie miał pieniędzy. Postanowił sprzedać koledze zegarek, wpierając mu, że jest wodoszczelny dlatego tak drogo chce.
Kiedy kolega nie wykazywał zainteresowania, a później zaczął wątpić w wodoszczelność, rozjuszony handlarz, na dowód swej prawdomówności wrzucił mu zegarek do piwa.
Jak się historia skończyła - nie wiem.
Trzeba było po prostu szybko zmykać.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Jednak L1 - wymusza - skojarzenie z wahadłem zegara. Przecież Twój
wariant jest dla mnie potwierdzeniem prawidłowości takiego zapisu -
tak właśnie ma się to kojarzyć! :) Żeby nie było wątpliwości, od
"tika taka" (cukierka) oddziela go taaak, a od zegara to, że nacisk położony
byłby na jedną stronę - musiałby być wówczas: niewypoziomowany.
A właśnie taki niewypoziomowany idealnie odpowiada tradycyjnym:
chwiejący się na nogach, zawiany.

Pozdrawiam.

PS
A wiesz, że "starbotać" oznaczało w staropolskim języku właśnie coś w rodzaju:
chwiać się na nogach, być pijanym? :) Od listopada pozostało tylko 10
opierających się na tym przymiotniku nazwisk w Polsce, toteż rozumiem,
że ciężko pojąć innym, co też mogę mieć na myśli? ;)
Ale nie oznacza to zaraz, że nie mam racji.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A to ciekawostka :-))
Mnie dopiero od lat gryzie: dlaczego?!
Kowalski - wiadomo. Niewiadomski - OK. Laskowska - w porządku :)
Nawet Kaczyński, Wałęsa, Kwaśniewski. Ale "starbotać" ni diabła
nie pojmuję, skąd się wzięło?
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To o czym były nasze posty?
Przecież od razu doszliśmy do porozumienia.

Pozdrawiam,
nikt :-((
Przepraszam, źle mnie zrozumiałaś. Przecież napisałaś nawet impro w którym widać
kiwanie. Chodziło mi o inne miejsce - a tam cisza. Wszyscy zajęci obgadywaniem
jeden drugiego i wychwalaniem swoich kobiet, toteż nie można doczekać się
komentarza do jakiegokolwiek wiersza.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To o czym były nasze posty?
Przecież od razu doszliśmy do porozumienia.

Pozdrawiam,
nikt :-((
Przepraszam, źle mnie zrozumiałaś. Przecież napisałaś nawet impro w którym widać
kiwanie. Chodziło mi o inne miejsce - a tam cisza. Wszyscy zajęci obgadywaniem
jeden drugiego i wychwalaniem swoich kobiet, toteż nie można doczekać się
komentarza do jakiegokolwiek wiersza.
Pozdrawiam.
A wiesz, że rzeczywiście pijani kiwają się nie równomiernie "tik tak"
tylko "tik taaak" - z wyraźnym przegięciem na którąś stronę?
Wczoraj to sobie obserwowałem ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie gniewam się, ale w pierwszym momencie zrobiło mi się przykro.
Nie wiedziałam, że rozmawiasz z Kasią o innym miejscu.

Pozdrawiam,
jasna :-))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Powitajmy naszego gościa gromkimi brawami! Jest inny. Może zbyt inny. Odróżniający się zbytnio od swoich sióstr i braci. Od wszystkiego, co wokół się śmieje i drwi, i kąsa...   Panie i panowie! Przed państwem: 3I/Atlas! Kometa wielka jak wyspa Manhattan. Jak rąbnie, będzie po nas. Zostanie co najwyżej trochę kurzu.   Kurtyna!   Ustają szurania krzeseł, pokasływania, chrząknięcia w kłębach papierosowego dymu, w odorze alkoholu, rozpuszczalników...   W zdumionych szeptach rozsuwają się zatłuszczone poły szarej marynarki… Ekshibicjonista! - krzyczą ochrypłe głosy.   Po chwili wahania…   Po chwilowym, jakby potknięciu… Nie! To tylko iluzja. To tylko taki efekt, który aż nadto zdaje się złudny.   Klaun to jakiś? Pokraka? Wymachuje laską w bufiastych spodniach i przydużych butach.   Nie. Zaraz! To nie tak! Zaciskam powieki. Otwieram...   I już wkracza na scenę tryumfalnie, cała w pozłocie, jakby w aureoli świętego widziadła. W mieniącej się zielenią, purpurą, czerwienią osadzonej mocno na skroniach koronie. Roztrząsa swój warkocz, rozpościera. W jakiejś optycznej aberracji, imaginacji, eskalacji…   Powiedz, czemu ma służyć ta manifestacja, ten świetlisty kamuflaż, niemalże boski? Nasłuchuję odpowiedzi, lecz tylko cisza i szum narasta w uszach. Szmer promieniowania.   Jarzy się kosmiczna pustka zamknięta w krysztale. W tej absolutnej otchłani mrozu. W tej straszliwej samotni przemijania.   Materializują się dziwne omamy poprzez wizualizację, która przybliża do celu. Co się ma takiego wydarzyć? Coś przepięknego albo innego. Albo jeszcze innego…   Mario, Maryjo, jakaż ty piękna! I tu jest haczyk. Albowiem jesteś zbyt pociągająca jak na tę świętość zstępującą z niebiesiech.   To niemożliwe!   Mój ojciec wołał cię w trakcie alkoholowej maligny. Wołał: „Mario, Mario!”, tak właśnie wołał, leżąc pijany, zapluty, zmoczony skwaśniałym moczem, zanim skonał w błysku nuklearnego oświecenia. Na szarym stepie, deszczowym, gdzieś na stepie nieskończonego czasu.   W domu drewnianym. Samotnym. Jedynym…   Nie ma już i domu, i cienia, który pozostał po ojcu. Wyparował jak tylko może wyparować ostatnie tchnienie.   A teraz zbliża się mozolnie w jaskrawym świetle, kołysząc biodrami. Maria. Ta Maria jego jedyna... I w tym świetle nad głową skojarzonym z kołem, ze skrzydłem, narzędziem, wiórem, bądź iskrą. Bądź odpryskiem jakiejś odległej gwiazdy. Bądź gwiazdy...   Dlaczego to takie wszystko pogmatwane? Korektura zdarzeń widziana przez ojca. Tuż przed zamknięciem na zawsze zamglonych oczu.   A może to właśnie forma ataku obcego umysłu, jakieś oddziaływania nieznane?   Ach, gość nasz promieniuje tajemniczym blaskiem i coraz bardziej lśniącym. Płynie. Nadlatuje. Jest już blisko…   (Szanowni Państwo, prosimy o oklaski!)   A on, a ono, a ona… -- roztrąca atomy wszechświata swoim niebiańskim pługiem. I odkłada na boki, jakby lemieszem.   Przestrzeń będzie żyzna.   Wyrosną w niej całe roje, gęstwiny… Zakorzenią się kłębowiska splątań dziwnych i nieokiełznanych rodników zgrzybiałej pleśni, szemrzących od nieskończonego wzrostu.   Pojawi się czerń. I czerń za nią kolejna. I znowu…   O, już widać ogrom przestrzeni pozostawionej w tyle. A w niej pajęczyna. Utkana. Połyskliwa i drżąca… Sperlona gwiazdami jak kroplami rosy.   Ale to nie koniec. To dopiero początek przedstawienia!   Lecz tutaj gwiazda jest o dziwo czarna. Obraca się i wpatruje swoim hipnotycznym, jednym okiem. Na kogo? Na co? Na mnie. Bo na mnie tylko jedynie. I ta gwiazda, ta grawitacyjna czeluść nieskończenia jak czarna dziura...   Chodź tu do mnie, moja ty tajemnico! Chodź… Prosto w moje w ramiona.   Dotknij mnie i olśnij w swojej potędze wniebowzięcia! Albowiem doznałem wniebowstąpienia. Raz jeszcze wznoszę się wysoko. I raz jeszcze przenikam ściany.   Ściana lśni w promieniach słońca. Na razie nie widzę szczegółów i muskam palcami wyżłobienia karafki. Patrzę przez płyn przezroczysty. Patrzę pod światło. I słyszę tak jakby wołanie z daleka. Na jawie to wszystko? We śnie? Wszystko się kołysze…   Lecz cóż to za statek, co rdza go zżera? Cóż to za wrakowisko? Cóż za wielkie zwątpienie?! To jest przejmująco kruche i wątłe. Przesypuje się przez palce proch brunatny.   A tam widzę. A tam wysoko. Przybywa z oddali zbyt wielkiej, by moc to pojąć rozumem.   I jednocześnie mam to w dłoniach i ściskam. Jądro wyłuszczone. Jądro moje jedyne, spalone i sine… tego ciała jedynego, wniebowziętego. Jądro niklowo-węglowe, żelazne...   Jest to tutaj i jednocześnie tego nie ma. Jądro masywne jarzy się w popiele...   Zbyt dużo tego wszystkiego. Za dużo naraz jeden. Nie wiem. Nic nie wiem. Odchyleń w pionie odczuwam zbyt wiele.   Za dużo. Więcej już nie mogę. Butelka ląduje w kącie pokoju z trzaskiem i brzękiem. Z rozprysłymi kroplami wokół cienistych twarzy, wokół wystających zewsząd dłoni, rozczapierzonych palców.   Kołysze się wszystko. Kołysze. Jak na okręcie w czasie sztormu. Szklanki, talerze sypią się ze stołu. Spadają na podłogę z hałasem ostrym jak igła.   Lecz może to moje tylko drżą źrenice? Może to od tego? Ale światło jest majestatyczne i piękne. I równe. I proste. I pędzące na wprost. Na zderzenie ze mną…   A jeśli mnie dotknie – zniknę.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-09-21)      
    • Ty tutaj jesteś aż człowiekiem masz wolny wybór oraz wolę nie pozwól na to by być echem myśl samodzielnie - to Twój oręż :))
    • @Bożena De-Tre Wzajemnie, dobrego tygodnia!
    • @Nata_KrukJak dla mnie wrzesień,to jeszcze tak :), ale już później, to już na nie :)) A wiersz świetny:) Pozdrawiam:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...