powolnie

[Emilia Czasami]

doświadczam smaku

od nadmiaru skorup, pękniętych jajek tam, gdzie jedynie
słychać skomlenia dzieci - jeszcze nienarodzonych,
chowasz głowę w piasek, bezgłośnie jęczysz jak pies,

który dostał gumową zabawką. wymięta pościel,
świeże mleko jak drobna wizja familii, perfekcyjna
i obłudna do bólu jak nic zawarte tylko w słowach.

trwam jak stereotyp

człowieka, nieprzerwanie takiego samego: włosy płoną,
dłonie szronią się same, a wszystkie błędne deptaki,
doprowadzają na początek. nie chcę być matką i

mówić podwójnie. nie chce być dzieckiem i milczeć.

[Lisa Wonderful]

Szczerze powiedziawszy, przeczytała, ale nie wgłębiłam się w treść, więc nie powinnam komentować, ale podoba mi się... wersyfikacja. Odpowiednia do tego wiersza!