Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  Rozumiem to smutne.

@huzarc Profanum to trampolina do sacrum.  Dziękuję, pozdrawiam. 

Noc welonem ciszy zakłada koronki  w oknach gasną światła, księżyc pełnią lśni w jedwabistej czerni płomienna tęsknota rozbudzona szeptem, szepty śni. Szybujemy w otchłań, miękkość chmury mleczną, śnieżną drogą w czułość gwiazd ponad światem złudzeń i zaprzeczeń bezkresem przestrzeni nie istnieje czas.  Smakiem morskiej soli, siłą wiatru falą wyobraźni wznoszeni ku niebu zatopieni w sobie echem pocałunków dryfujemy lekko, daleko od brzegu.  Gdzieś na skalnym wzgórzu mieszka serce pragnieniem szkarłatu wstaje świt  kołysani rytmem zmysłowej miłości zamykając oczy chcemy wspólnie śnić.           

@MIROSŁAW C. Wiersz, jak opowieść o doświadczeniu namiętności, które jest bramą do nieskończoności i podróżą szukającą kosmosu, poza metafizyką w dotyku, dźwięku, smaku, światłocieniu, także sacrum może objawić się w profanum.

@huzarc Wszechświat lubi takie wiersze które powstają na małej błękitnej kropce.