Ikar z obrazu Bruegel'a

[chinure]

Patrzy na horyzont owinięty mgłą,
wiatr przeszywa ciało
igłą niepewności.
Lodowata tafla wlewa się do gardła,
dusi swą powierzchnią.

Odchodzi, odchodzi...

Dłonie pełne gwiazd
zmoczone w drodze mlecznej
umywają się od rzeczywistości.

Odcina się od codziennej inercji,
niekompetencji ludzi
o znajomych twarzach,
o obcych duszach.

Dno nie-bycia go pochłania,
morderczo szarpie za palce.

Szum fal wybija melodię
na martwym
ucha
bębenku.

[adam_bubak]

coś nierówno tutaj. początek, jak dla mnie przekombinowany, ale końcówka całkiem, całkiem.
pozdrawiam
Adam

[katarzyna_tarnowska]

Patrzę jak
Lodowata tafla wlewa się do gardła,
dusi swą powierzchnią.

Dłonie
zmoczone w drodze mlecznej
umywają się od rzeczywistości.

Dno nie-bycia go pochłania,
morderczo szarpie za palce.

Szum fal wybija melodię
na martwym
ucha
bębenku.

zrobiłabym
jw. ale brakuje mi w tym podstawowej rzeczy odnośnika do podmiotu lirycznego nie wiadomo co i dlaczego