Gasną moje oczy

[Kamil Miękus]

Głucha cisza, ciemności cisza,
Noc, dookoła bezgwiezdna noc,
Pusty pokój i świeczka,
Brak odbicia duszy
W lustrze przeznaczenia.
Powoli, w ciszy, w niemocy
Gasną moje oczy.

Gubią blask, gubią siłę,
Bledną, tracą iskrę życia,
Umierają w cichych konwulsjach
Wśród bezgłośnych krzyków
I potoków słabnących
Prawd nieakceptowalnych.

Nie proszą o mogiłę,
Nie pragną współczucia,
W resztach swego cienia
Szukają ocalenia.
Tylko zgasnąć!
Nareszcie zgasnąć!

Niknący ich błękit
Nawet śladów po sobie
Najmniejszych nie zostawia,
Wciąż odwraca się, biegnie,
Próbuje coś wykrzyczeć,
Nie chce, bym go odnalazł.

Ginie cud spojrzenia,
Nie ma już zbawienia!
I nigdy nie będzie!
By powitać ciemność,
Która w światłości kroczy
Zgasły moje oczy!

[Matmi]

Pozytyw pozytyw :) Jest pomysł. Całkiem fajny. Mnie przeszkadza jednak to, że czasem sobie przyrymujesz, a jak nie znajdziesz rymu, to akurat nie. Radziłbym zdecydować się: albo cały wiersz rymowany, alo bez rymów. Pozdrawiam.