Pomnik

[Matmi]

Na postumencie człowiek.
Z blizn jego, z ran świeżych płynie krew.
Krew z ran zadanych samemu sobie.

"Patrzcie!" - krzyczy - "Oto ja jestem!"

Z rozprutego brzucha wylewają się wnętrzności.

W obronie własnej krwawi potwornie.
W ranach chroni się przed złem.
Jest nagi.
I chce być nagi.
Nieokryty płaszczem cudzym,
Bez maski.
Krew z jego oczu płynie zmieszana ze łzami.
Jest jeden, prawdziwy i straszny.

Krzyk jego.
Przeraża, porusza.

Psa, który zabłąkał się tutaj, bo
Wkoło pustka.
Krew już nie płynie.
Umarł, zdechł.
Stoi.
Ciepły jeszcze pomnik, którego nikt nigdy nie ujrzy.

[aluna]

Piszesz pamiętnik ..a nie wiersz .Jest przepełniony wspomnieniami .Musisz ochłonąć wszystko przemyśleć ,bo wiersz ma wiele błędów stylistycznych i gramatycznych!Popracuj nad tym i wróć!pozdrawiam

[Matmi]

To nie jest pamiętnik. Nie utożsamiam się z bohaterem wiersza :) Dziękuję za komentarz.