Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bez zapału

ariel luczynski
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

ariel luczynski

ariel luczynski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

brakuje mi zapału by brnąć do przodu,
lecz brak mi i odwagi by umrzeć z głodu.

brakuje mi ambicji, wiary w siebie, przekonania
by mknąć przez życie żwawo bez zatrzymywania.

brakuje mi wiele lecz mam też niemało:
czuję, myślę, jestem, żyję, choć i to czynię nieśmiało...

moni mada

moni mada

Opublikowano
Opublikowano

Witaj,

podejrzewam, że Twój nastrój to wynik odartej z szat i barw jesieni...
najważniejsze jednak, że masz świadomość posiadania najcenniejszego - życia!

świetny tekst
przemawia do mnie

pozdrawiam

nAzGuL22

nAzGuL22

Opublikowano
Opublikowano

Żeby nie być złośliwym jak zawsze. Ogółem słaby wiersz, tego nie będę ukrywał. Ale jeśli możesz to wywal te "mi" z treści. Cały tekst jest przecież o autorze, więc po co nagminnie podkreślać?

Zresztą wejdę w ten tekst.

brakuje zapału by brnąć do przodu
lecz brak odwagi by umrzeć z głodu

brakuje ambicji, wiary przekonania
by mknąć przez życie żwawo bez zatrzymywania

brakuje wiele lecz mam niemało
czuję choć i to czynię nieśmiało

Do tego zrezygnuj z tych tandetnych wielokropków, i jeśli stosujesz znaki interpunkcyjne, to wstawiaj te duże litery po kropce. Albo zrezygnuj z interpunkcji.

Za ingerencję przepraszam. A w tej wersji, bez tego niepotrzebnego wymieniania brzmi to o niebo lepiej i bardziej wymownie. Ale to oczywiście według gustu kwestia.

Ja szczerze polecam poezję klasyczną, poczytać, pouczyć się z niej, rozwinąć zasób słów. Bo zwłaszcza bez tego ostatniego będzie ciężko Ci kiedykolwiek napisać dobry tekst.

Aha, gdyby mi ktoś tu znowu wrzucał bzdet typu, życie jest poezją. Skoro ono jest tą poezją, to uczyć się jej , studiować. Najwięksi poeci, nim zaczęli pisać, to uczyli się jak to robić. I widać z bardzo dobrym skutkiem.

ariel luczynski

ariel luczynski

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dziękuję za uczącą uwagę nazgul22.

ja osobiście wolę moją wersję z "mi", itd. chodzi MI tu o tempo czytania.robi się szybciej dzięki temu jednosylabowemu słówku. po drugie "mi" ma właśnie non stop przypominać, że to mi brakuje czegoś tam a nie komuś innemu lub czemuś innemu. co do zakończenia, również wolę swoją wersję. tempo wtedy przyspiesza.

co do interpunkcji zgadzam się. pospieszyłem się, niedokładnie sprawdziłem ten skromniutki wierszyk przed opublikowaniem go tutaj.mea culpa.

jak to mądrze nazgul22 ująłeś/ujęłaś, rzecz gustu.
klasyki czytam i przeczytałem już wiele.
Baudelaire, taki autor francuski był sobie kiedyś.co o nim sądzisz?

nAzGuL22

nAzGuL22

Opublikowano
Opublikowano

Właśnie w Twojej wersji to strasznie zwalnia tempo czytania. Czytelnik jedzie. Jedno mi, potem drugie mi (co za narcyz), kolejne mi (czy to się kiedyś skończy?). Nagminne podkreślanie kogoś/czegoś niszczy tempo tekstu.

Czytałem kiedyś, niewiele pamiętam, ot tak po prostu bywa. Ale zasięgnę jeszcze raz jego poezji.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena spoko, smacznego:)
    • Migrena
      Upojony jesienią

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta daj spokój. nikogo nie szukam :)   też pójdę do restauracji. zjem stek z borowikami !
    • Berenika97
      Lepiej nr 2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym „To taka płynna medytacja!" Podobno najlepsze pomysły przychodzą gdzieś między drugim a trzecim piwem. Przed drugim - za mało odwagi. Po trzecim - za dużo pewności siebie i literówek. Poza tym to fakt - Hemingway pisał po whisky, Bukowski po wódce, więc dwa piwa to właściwie dieta pisarska! A ta agresja nad tekstem... znam to. Siedzisz, męczysz każde słowo, poprawiasz, wykreślasz, znowu wstawiasz, aż w końcu tekst się poddaje i umiera ze znużenia. A ty z nim. Pozdrawiam.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena no niestety nie robię:) musisz sobie poszukać kogoś lepszego:)
    • Simon Tracy
      Zator

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Mój licznik żyć się wyczerpał. Musiałbym płacić słone sumy pieniędzy, by go nie tyle zregenerować co wzbudzić  w nim nikły płomyk nadziei. A fatum tylko na to czeka. By go stłumić w popiele. Spalić wszystkie próby wyjścia już na starcie. Zresztą musiałbym stanąć w prawdzie. Obnażony i przegrany. Bez pewności w głosie. Siląc się na spokój. Snuć opowieści jak z najgorszego koszmaru. Dla uszu, które są nieczułe na ból jednostki. Zagubionej wśród labiryntu świata,  którego nie sposób rozgryźć,  będąc dzieckiem gotyckiej nocy, dekadenckiej, alkoholowo-lekowej samotni. Być nie duszą, nie ciałem  a tchnieniem jedynie grozy. Mroźnym powiewem, wśród wilgnych i ciemnych korytarzy domów. Porzuconych i kalekich już od upływu wieków.     O północy opuszczam bar  i chwiejnym krokiem idę przez środek ulicy, pustej już i grobowo wręcz cichej,  jak me serce. Bez emocji, których okazywać mi nie przystoi. Ruszam ku stalowej konstrukcji mostu. Na jego wąskiej barierce nie muszę stawać  ani w prawdzie ani w kłamstwie. Przeciw sobie i bliźnim. Nie ma tu uszu, które nie potrafią zrozumieć, ani oczu które nie potrafią przestać oceniać. Jest tylko wezbrany nurt, zimnej jak trup. Zimowej rzeki. Niosącej w wirach kamyki i gałęzie  ku zatraceniu. Zapomniałbym w tej ostatniej minucie. Rozpiąłem gruby, wełniany, czarny płaszcz. Z malutkiej wewnętrznej kieszeni na piersi, wyjąłem nieduży skórzany portfel. Gotówkę i monety posłałem w nurt. Tak jakbym wrzucał drobne do fontanny. Nie muszę myśleć nad życzeniem. Ono się właśnie spełnia. Życzenie śmierci.      Drżącymi z zimna nie strachu palcami. Wyjąłem małe zawiniątko. Twoje zdjęcie. Urzekająco doskonałe. Jak portrety, które wyszły  spod Twej uświęconej, anielskiej dłoni. Zatknąłem zdjęcie w szparze jednej ze śrub. Nie umiałbym skoczyć z Tobą. Najpierw rano odnajdą tylko to zdjęcie  a może nie zwrócą uwagi. Przechodnie, kierowcy.  Ci wszyscy głupcy. Ślepcy. Nie skojarzą. Dopóki rzeka nie wyrzuci  wzdętego od rozkładu ciała. Gdzieś w gnilne, przybite do ziemi mokrym śniegiem szuwary. Lub zatrzyma się w lodowym zatorze,  pod konstrukcją kolejnego z mostów. Twarzą ku toni.     Może i Ty nieraz do tego czasu  jadąc tramwajem z uczelni  przez tłoczny most Anichkova. Tęsknym, zmęczonym wzrokiem,  spojrzysz w dół ku rzece. I wspomnisz czule tego przeklętego poetę, który nie zabiegał w życiu o nic  ponad Twe względy. Do diabła z rozsądkiem. Chciałabym wrócić do dni dawnych  i znów kochać i wybrać sercem. Pomyślisz, ostatni raz posyłając mu wdzięczny i ciepły uśmiech. Wtem trup z trudem drgnął i oparł się o krę. Nurt i wolne, ciężkie bryły wokół  obróciły go ku jezdni. Uniósł z wolna rękę  i machał aż czerwone cielsko tramwaju  nie zniknęło mu z oczu, skręcając ku kamienicom  na Newskim Prospekcie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...