Bezsenność

[paweł stasiak]

Gdy słońce zachodzi, wychodzę z drzew cienia
I zamieniam się w to słońce szukając zapomnienia.
Wpatruję się w niebo jak krew krwisto czerwone,
Aż zajdzie za horyzont słońce i myśli nienasycone
Sen mój gorzki i smutny zakłócą,
Na chwile odejdą i zaraz znów wrócą.

Wiec patrze na gwiazdy, wychodząc z firan cienia,
I znów w blasku staram się szukać zapomnienia.
Patrze jak spadają i wciąż to samo życzenie
Wypowiadam karmiąc złudną i nikłą nadzieje.
Smutki z mej głowy marzenia wyrzucą,
Na chwile odejdą i zaraz znów wrócą.

Gdy słońce wschodzi, ja wciąż stoję w oknie
I patrze jak w słońca blasku budzi się radośnie
Życie, a ja wciąż patrze i snuje marzenia.
Tak staram się zapomnieć i nie czuć już cierpienia.
Troski, śpiewy ptaków w mej głowie zagłuszą
Na chwile odejdą i zaraz - - - - znów wrócą.

[PACKA]

najbardziej mi się podobają 4 pierwsze wersy:) dobrze się wymawia " krew krwisto czerwone.." i z drzew cienia" rytmika kuleje- wiersz ma w ustach płynąć ..:) pozdrawiam