Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Malowidło i Obraz

Karol_Szopa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Karol_Szopa

Karol_Szopa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Karol Szopa


Malowidło i obraz

Piękna dziewczyna
To ty nią właśnie jesteś dla mnie
Namalowałem cię już niejeden raz
Lecz to mi nie wystarczy
Chcę w to malowidło wejść , znaleźć się na nim razem z tobą


Każda kropelka farby naniesiona na papier przybliża mnie do ciebie
Stajemy się powoli obrazem
Nie mogę pędzla zanurzac w farbie jak burza
Musze iśc krok po kroczku
Powoli z dnia na dzień wyłaniasz mi się coraz bardziej piękniejsza
Każda cząstka namalowana twego ciała jest co raz piękniejsza


Stoję nad tym obrazem i płaczę z radości że jesteś
Lecz gdyby nam się nieudało pozostanie mi obraz na którym ty będziesz cały czas
i będę mógł się w ciebie wpatrywac dnia każdego i mówic:
JA CIEBIE KOCHAŁEM
KOCHAM
I BĘDĘ KOCHAŁ NA WIEKI


Każe namalowac siebie samego
A kiedy tak się stanie BÓG wezmie te dwa obrazy
I tak się narodzi obraz trzeci
Nasz owoc życia


Teraz korzystam z chwili że jesteś i chcę się tobą nacieszyc
Zrozum kocham cię
A ta miłośc jest dlamnie jak MALOWIDŁO I OBRAZ
Przetrwa po wsze czasy

peggy_blue20

peggy_blue20

Opublikowano
Opublikowano

czy malowidło i obraz to nie to samo? bardzo dużo powtórzeń w tym utworze, wystarczy, że coś raz a dosadnie zostanie zaznaczone i to wystarczy. czytam i mam wrażenie że wciąż, brnąc przez treść, czytam to samo. bo to czy tamto było już wcześniej zaznaczone, ukazane.
"coraz bardziej piękniejsza"- takie stopniowanie jest niepoprawne, warto byłoby to zmienić.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Claire
      Brokat jesieni

      Przez Claire · Opublikowano

      przygarnij mnie czule jednym ruchem ręki wśród poezji oplecionej wstążkami zatopionej w palecie czerwieni poprowadź dłoń łagodnie aksamitnym szlakiem rytm oddechu niecierpliwie przerywaj wargami szeptem rozniecaj ogień wilgocią przetkany chłodem szmeru pohamuj fale krwi rozgrzanej obsyp nas brokatowo zanim w noc odpłyniemy skąpani w potoku deszczu rubinowej jesieni        
    • andrew
      jesienią

      Przez andrew · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Ślicznie  Rano spoglądam na Czerwone Wierchy.   Pozdrawiam serdecznie  Miłego wieczoru 
    • Konrad Koper
      Zegar

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Zegar urzeka melodyjką i odtworzoną dykteryjką, a dołączone jaskółki są bajką.  
    • Somalija
      ***

      Przez Somalija · Opublikowano

      myślę o tobie całym ciałem  o niej o nas dzień i noc   płynę za tobą całą sobą  bez przerwy na wytchnienie    świecę srebrem przegubów  otwartego pocałunku    z każdym oddechem uda nabierają drżenia  z każdym zbliżeniem usta czerwieni             
    • Tectosmith
      Przed świtem

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      Gdybym miał wybierać po prostu nie urodziłbym się nigdy. No, ale gdybym jednak był zmuszony bo karma, przeznaczenie, jakiś bóg; wymyśl sobie powód; to zmieniłbym nie jedno, ale dwa wydarzenia ze swojego dzieciństwa. A już dalej poradziłbym sobie ze wszystkim. No, ale jednak się urodziłem, jednak doświadczyłem i wcale sobie nie poradziłem. Tak mi się kiedyś wydawało, że prę do przodu, że  będzie lepiej, ale życie po wielu latach kazało mi zweryfikować to "wydawanie się".  Gdyby te dwie rzeczy się nie wydarzyły, to...  Rozmyślania przerwała... cisza...  Głucha, niema i mroźniejsza niż arktyczne powietrze cisza.  Ostrożnie przesunąłem palec na spust Raka. Nie odbezpieczam, bo nigdy nie jest zabezpieczony. W tym świecie nie ma czasu na zastanawiania się i ostrzeganie kogokolwiek o intencjach; Albo ja, albo oni, albo zmutowana natura.  Nie otwieram oczu, bo noc jest tak ciemna, że nie widać nic na wyciągnięcie ręki. Staram się nie poruszyć pod plastikowym brezentem, żeby nie zaalarmować nikogo i niczego jakimś szelestem.  Leżę na prawym boku. To trochę niewygodnie, żeby pomóc sobie na czas bronią palną, ale kiedy leżę na lewym to słyszę bicie własnego serca... Taka ciekawostka.  Bardzo uważnie wsłuchuję się w ciszę. Jak to się stało, że nagle nie ma najmniejszego podmuchu wiatru?  Pieprzone zbiegi okoliczności. Nienawidzę tego bo wiem, że to początek kolejnych kłopotów. Zawsze jest tak samo, najpierw jest cisza albo w otoczeniu, albo w umyśle a później trzeba działać i to nie w rękawiczkach.  Jest!  Wyławiam delikatny szelest z głuchego mroku. To nie człowiek, ludzie są bardziej hałaśliwi, ale to wcale mnie nie uspokaja, bo na człowieka wystarczy jeden strzał z broni, ale nie na te bestie! Tak jakby wiedziały, że w smolistej ciemności nie da się celować...  Nie ruszam się. Czekam aż poczuję oddech na twarzy i ten cholerny smród...  Czekam...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...