Dokąd?

[adolf]

I

Gdy odpływają przeszłych czasów dzieje
Pokornieje kamień uzbrojony w gruz
Tylko ponuro świat się Słońcem śmieje
I naszym życiem spłaca własny dług.

Własne marzenie bycia wyjątkowym,
Jedną planetą na planet miliardy
Na której grzbiecie istoty się rodzą,
I błyszcza nocą jak zalążki gwiazdy

II

I kiedy pójdą w ostatni Exodus
Myśląc, że niebo rozstąpi się bladym
Gwiazd korowodem i ostatnia powódź
Zaleje ziemię, a wraz z nią – ich ślady.

Pojmą największą ludzkości pomyłkę,
Że ich prorocy nie znali języka
Materii martwej, nie mogli więc słyszeć
Dokąd iść trzeba by zaczerpnąć życia!

[Baba_Izba]

Przeczytałam. Na teraz: do skomentowania trzy wiersze - dla mnie za dużo.
Czytanie ich wymaga dużego skupienia uwagi, są ładne, ale wg. mnie dość trudne, ambitne.
Zaczęłam od końca. Teraz tylko to, co na pierwszy rzut oka mi się nasuwa:
"Pokornieje kamień uzbrojony w gruz"......(uzbrojony? - może pokruszony, rozsypany?)
Na razie tyle,
pozdrawiam - baba