Umarł Poeta cz.1 /K.Bczyńskiemu/ sonet

[adolf]

Zmarszczona skóra przyżółkłych już tomów
Na niej poeta swoim piórem grał
Klawisze z liter atramentu powódź
Przyniosła kartom, by z nich dźwięki rwał.

Jak fili-piki brzmiały wersów szumy
Niczym drzew ostrza nieba kłuły pień
Gdy nad domami dym, jak zwykle pusty
Jak kokon ognia, jak płomieni czerw.

Wtem się zadławił rym i wydźwięk cały
Bo w całej myśli krył się zapomniany
Stukot klucza kul, co ku piersi parły.

Bo może właśnie, z-mylny, z-mydlin świat
Pieni się wierszem, a ginie człowiekiem
gdy całość czarna, jasny pióra cień?

[Marlett_oraz_Sosna]

nam się podoba
ale
jak to My - przerabiaMy

nasz pomysł na pierwszą strofę

Zmarszczona skóra przyżółkłych tomów
Na niej poeta czule piórem grał
Klawisze z liter atramentu zalew
Przynoszą kartom, by z nich dźwięki rwał.

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

fajny pomysł, może skorzystam, tne wiersz wymaga jeszcze neico pracy

pozdr.

[Baba_Izba]

Pięknie, Adolfie, dla mnie - pięknie.
Przeczytałam z przyjemnością,
serdeczności
- baba