jesienna bajka

[Krystyna_B.]

lato już za nami
a ja się tak cieszę
bo wyobraźcie sobie
dosłownie kocham jesień

nie zachwyca mnie jedynie dywan z liści
co przemiennie błyska złotem i czerwienią
czar wrzosowisk tak subtelny jest mi bliższy
kiście kalin co w korale się zamienią

babie lato ze swą srebrną pajęczyną
dymy ognisk co się snują nad polami
dzień słoneczny który szybko dzisiaj minął
lecz najbardziej mgła urzeka mnie czasami

więc wychodzę wczesnym rankiem na ulicę
w nierealny i niezwykły świat uciekam
pragnąc zgłębić mgły ulotnej tajemnice
na grę własnej wyobraźni wtedy czekam

atmosfera jak w najlepszych filmach grozy
do asfaltu nie dociera światło lampy
mgła się kłębi i wciąż nowe kształty tworzy
potwór pełznie właśnie zza pobliskiej rampy

lecz takie potwory niegroźne znikają
te baśnie jesieni wiatry rozwiewają

[Martusia G.]

Piękny wiersz. Podoba mi się fragment o mgle.