Burza

[Justyna Kosikowska]

Na krańcu świata tańcząc bezgłośnie,
w rytm nam nieznany krople cierpienia
mgnęły spadając wzdłuż nieboskłonu
tak samobójczym końcem istnienia.

Za nimi pięknym światła przebłyskiem
biegły gorące fale przejrzyste,
i głośnym szeptem wznosiły krzyki
by pohamować emocje rwiste.

I puste drzewa poczuły uścisk,
nieśmiałe listki zadrżały z trwogi,
bijąc do ziemi pokłony sile
która nie miała, ni reki, nogi.

Nagle ten taniec w miejscu przytanął,
i dzikią ciszą powietrze spowił,
szal barw jesieni zawisł nad trawą,
którą wilgotną mgiełką ozdobił.

W środku tak pięknej ciszy zadumy,
szloch się unosił ponad ziołami,
gdzie mały żuczek klęcząc na ziemi,
płakał nad domem i nad stratami.

[Waldemar Talar]

Bardzo na tak a zwłaszcza trzy ostatnie Justynko .
O demie duży plus za całość.
miłego dnia życzę

[Justyna Kosikowska]

Dziękuję bardzo. Ciesze się, że Ci się podobał.
Justyna

[Rachel_Grass]

samobójstwo, nieznane rytmy, fale, cierpienie i bum! nagle żuczek. nie podoba mi się, nie potrafię znaleźć ani jednej metafory, której mogłabym się uczepić i spojrzeć korzystnie na wiersz.

pozdrawiam.

[Justyna Kosikowska]

Rozumiem i szanuję. Dziękuję serdecznie za komentarz i krytykę.
Pozdrawiam- Justyna

[Alicja_Wysocka]

"która nie miała, ni reki, nogi"
Chyba lepiej brzmiałoby - ręki ni nogi.

Siła nie miała ręki ni nogi, znaczy ta burza?
Nie przyszło by mi to do głowy :)
Rymy też nie za ciekawe,
a puenta jak z bajeczki dla dzieci, szkoda, że nie ma tam jeszcze krasnoludków.
Przy opisie siły i majestatu, takie zakończenie kładzie cały wiersz.

[Patryk_Nikodem]

powiedzmy, że nieco zbyt prosto napisane

pzdr