Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

[dżdży...]


Boskie Kalosze

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Poczytałem i mi się jakoś dżdżysto zrobiło... Ech, napiszę coś
optymistycznego, może przejdzie bokiem?


móżdżek dziabonga dziabdzianieje

Insularny czworokątek trójkątny
zapłyca się alkoholowymi wyciągami
(wyciąg z barku, wyciąg z portmonetki zapatrzonej
wyciąg z jabłek, wyciąg jak najwięcej można)

atoli dziabong przepijający móżdż
wspiera się na kikutkach instynktów pierwotnych
a że właśnie padają dżdże
za oknem tak samo jak w dziabongu
kuśtyka krócejącymi nogami
drobi
drobi
drobi
zdrobniałe apatycznością

Te, dziabong, dziab dziab?
zapytują drzewce przekrwionymi liśćmi
październica drożeje drogami bez celnego zakończenia
tylko patrzeć jak skrócą przedwieczorność o godzinę?

Dziabong kiwa głową
że dziab, dziab
wyciąga
wyciąg z barku, wyciąg z portmonetki zapatrzonej
wyciąg z jabłek, wyciąg jak najwięcej można

Chwilę później
leży obolały wspominkami a pusta czacha
lęgnie pierwsze gile:
kap kap lecą żerować na brązowych polach chusteczek

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawe spostrzeżenie i hai też :) Trzeba się przyjrzeć, któregoś dżdżystego poranka.
Pozdrówka
O.

Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ciekawe spostrzeżenie i hai też :) Trzeba się przyjrzeć, któregoś dżdżystego poranka.
Pozdrówka
O.

Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))


U mnie akurat cudna słoneczna aura, więc trzeba poczekać, najwyżej do przyszłego roku :)
Zastanawiałem się nad "budzeniem", ale myślę, że jest OK.
Pozdrawiam
O.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dzisiaj masz okazję Orstonie. Akurat kapuśniaczek. :-)
U mnie pod oknem jarzębina już przebudzona na dobre, bo liści już prawie nie ma.
Wszystkimi ślepkami rozgląda się dookoła, ale pamiętam jak się budziła.

Przez moment zastanawiałam się, czy nie poszukać jakiegoś synonimu do metafory,
ale doszłam do wniosku, że nie ma takiej potrzeby.

Boskie Kalosze,
napisaleś ładne haiku. Pozdrawiam,
jasna :-))


U mnie akurat cudna słoneczna aura, więc trzeba poczekać, najwyżej do przyszłego roku :)
Zastanawiałem się nad "budzeniem", ale myślę, że jest OK.
Pozdrawiam
O.
A wiecie, że ja miałem to samo? Budzenie... kilka dni myślałem, czym je zastąpić.
Ale "budzi się" jest takie jakieś ... w sam raz :) Jak zamknięte oczy,
które powoli otwierają się a spod uchylanych powiek
coraz śmielej zaczynają błyszczeć źrenice.

Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Intymniej, ale nie chodzi o to, że pod liściem jarzębiny :) To nie jest takie ważne.
Powiedzmy, że jest to coś w rodzaju tytułu książki braci Strugackich:
"Poniedziałek zaczyna się w sobotę"

Podobnie i tutaj, coś bardzo ważnego zaczyna się właśnie w liściach jarzębiny,
kiedy siąpi - nawet nie pada, tylko siąpi - deszczyk.

Przypomina mi się moja pierwsza miłość: padał właśnie taki mniej więcej deszczyk
a ja czytałem w domu z wypiekami na policzkach jakąś przygodową książkę.
I nagle, ni stąd ni zowąd, uświadomiłem sobie, że... kocham Monikę! :)

Wiem, wiem... kobiety mogą to odczuwać inaczej, ale mnie potrzebny był właśnie
taki deszcz, nastrój tej a nie innej książki i, sam nie wiem co jeszcze?
Może to, że pokłóciliśmy się z Moniką w szkole na przerwie o coś mało ważnego?
W każdym razie siedziała sobie jakby nigdy nic kilka bloków dalej i pojęcia
nie miała, że ktoś ją nagle i ponad życie pokochał :)

Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



To jest najlepsza interpretacja :-)



Czyli wielkie uczucia budzą się, pod maleńkimi kropelkami. Pod kapuśniaczkiem.
Nie czujesz jak pada, a przemoknięty jesteś na wskroś.
Może nie nosić wtedy parasola? Albo siedzieć w domu nad pasjonującą lekturą,
czy też przed monitorem?

:-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tutaj, na ostatnim zdjęciu, czerwona jarzębina jest nawet autostopowiczką:
hej! zatrzymaj się, dokąd tak pędzisz człecze? weź mnie ze sobą do miasta,
pod powiekę, na zawsze:

rubeus.eu/2008/08/18/jarzebina-po-deszczu/


dajmy na to ulicą ktoś przeszedł podobny?
że coś się wydawało przez chwilę takie same?
jak krzew czerwonosłoneczny ozdobny
co rozkwita niekiedy o wschodzie nad ranem

by coś pękło w nas nagle
ale nie było zbyt ważne
bo od wieków śniło pęknięte

by coś nas zabolało
ale nazbyt mało
bo już było od zawsze draśnięte

jak krzew ozdobny czerwonosłoneczny
co niekiedy rozkwita na niebie o wschodzie
jak z takiej chwili właśnie karmazyn odwieczny
jak nagle - skądś znajomy ulicą przechodzień

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę, a noblista Miłosz nie pozwał użyć nawet słowa z haiku, które przetłumaczył :)
i do dziś jest to zdaje się prawnie ścigane przez spadkobierców?
Co tam, ja jestem hojny :) Zresztą
w jednej z wersji napisałem nawet zamiast dżdżysty poranek: deszczowa randka,
w innej dżdżyste rendez-vous. Jednak zrezygnowałem z tego, bo chodzi przede wszystkim
o to, że wśród a nie pod liściem. Niby niewielka różnica ale taka, jakby porównywać,
czy miłość rodzi się w sercu, czy pod pępkiem :))

Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Słabsza, bo owoce jarzębiny zebrane są w grona. Pod liściem brzmi tak, jakby
chodziło o jakiś pojedynczy owoc. A gdzie się podziała reszta?
Nie trzeba też pisać "pod", bo raczej wiadomo, że obserwatorem jest człowiek - ja,
a nie jakiś niebieski ptaszek ;) Tak jak pisząc drzewo, nie trzeba dodawać, że
stoi się pod nim. Chyba, że jest inaczej, wtedy dopiero trzeba to sprecyzować:
nad drzewem, na drzewie.
Co do nocy... właśnie o to chodzi, że po deszczu jarzębina ciągle błyszczy.
I to jest właśnie to co najbardziej lubię w haiku: obserwacja. Powinnaś pójść
mniej więcej w tym kierunku:


deszczowy wieczór -
jarzębiny bliżej
latarni

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Proszę, a noblista Miłosz nie pozwał użyć nawet słowa z haiku, które przetłumaczył :)
i do dziś jest to zdaje się prawnie ścigane przez spadkobierców?
Co tam, ja jestem hojny :) Zresztą
w jednej z wersji napisałem nawet zamiast dżdżysty poranek: deszczowa randka,
w innej dżdżyste rendez-vous. Jednak zrezygnowałem z tego, bo chodzi przede wszystkim
o to, że wśród a nie pod liściem. Niby niewielka różnica ale taka, jakby porównywać,
czy miłość rodzi się w sercu, czy pod pępkiem :))

Pozdrawiam.
Przecież nie wkleiłam w osobnym wątku i nie podpisałam: Fanaberka. W komentach - chyba wiadomo na jakiej to wklejone zasadzie.


Liście jarzębiny są złożone i cała ta kiść blaszek - to jeden duży liść ;)
I wcale mi nie chodziło o owoc lecz o zachodzące słońce, które też bywa czerwone. To tak dla zmyłki ;P Zresztą zrobiłam kiedyś takie zdjęcie - zachód pod liściem.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Przecież żartuję :) A z Miłoszem to jakaś podejrzna sprawa:
nie dość, że sam tego nie napisał, to jeszcze prawa autorskie do tego rości...
ale to chyba rodzina taka pazerna - aż nie wierzę, żeby sam na to wpadł?

Sam cieszę się, jeśli ktoś pokazuje swoje "widzenie" jakiegoś
obrazka lub wiersza, czy to mojego, czy kogoś innego. Można go wtedy
wszechstronniej zrozumieć. Nawet, gdy człowiek się z tym nie zgadza -
to jakby zobaczyć, że taką drogą nie warto iść samemu, bo ktoś właśnie
zabłądził za nas.

[quote]Liście jarzębiny są złożone i cała ta kiść blaszek - to jeden duży liść ;)
I wcale mi nie chodziło o owoc lecz o zachodzące słońce, które też bywa czerwone.
To tak dla zmyłki ;P Zresztą zrobiłam kiedyś takie zdjęcie - zachód pod liściem.

Tak, ale liść to jednak liść. Patrząc z perspektywy zawsze coś wydaje się całością,
nawet miasto z okna samolotu wygląda jak mrowisko a samochody to robotnice.
A największą zmyłką jest to, że nie ma PO i PiS, wszyscy są równi bo ich nie widać :)
Co dopiero, patrząc od strony Słońca? Nie ma nas, skoro wszystkie Planety to ledwo
0,14 procent jego masy.

Pozdrawiam i zapraszam do własnych wersji - w końcu to jakby rodzaj komentarza.
Czasem zamiast długo pisać co się czuje, lepiej wyrazić to swoją wersją.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piosenka     zbudziłaś się dziewczę zanucę ci śpiewkę bo przecież to chyba już rano   los w tyłek cię kopnie na deszczu znów zmokniesz a krople duszę ci zranią   ~ spozieraj z uśmiechem co daje pociechę lecz nie wiem czy to ci pomoże   bądź silna gdy płaczesz podumaj inaczej że zawsze może być gorzej   ~ nie łatwo jest tobie gdyż bunt masz ty w sobie los ciebie nieźle pogonił   i może tyś przez to tak słodką dzieweczką choć z sercem także na dłoni   ~ szkatułką poszybuj wśród kwiatów i przygód wirując w niebieskich migdałach   świetlistym promieniem pomaluj ty ziemię w myślach go przecież zabrałaś   ~ nie przejmuj się jednak tyś moja choć wredna gdy zaśniesz niech znów ci się przyśni   że jesteś aniołem nie jakimś potworem pomarzyć można o wszystkim          
    • Głęboki oddech i hydrę noszę w torebce, ale notes z ołówkiem bardziej się przydaje. I słuchawki.   Pozdrawiam
    • @andreas …taka też jest konstatacja kilkunastu emigrantów, Polonusów, z jakimi rozmawiałam; przodujemy niestety w prymitywnej nienawiści…
    • Teraz, to już nie wiadomo która jest, kiedy? -  Pierwszy promień słońca,  wystrzelił zza chmury.  Zima precz odeszła,  za lasy, za góry.  Słoneczko nam z góry.  Bardzo ładnie grzeje. Powróciła, wiosna? Cały świat się, śmieje. Rozśpiewane ptaki. Rośnie trawa, drzewa Czy słoneczko nasze, przecudnie przygrzewa? Wszystko rośnie w koło. Kwiatuszek za kwiatem. Nie wiesz już sam, kiedy? Spoglądać, za latem? Jak latem jest pytasz. Czy ciepło,czy ładnie? Letni czar nas, wabi. Aż pierwszy liść, spadnie? Po nim lecą, wszystkie? To jesień mój panie. One przecież lecą. Zimie, na spotkanie? Zima, pani biała? Łagodna, czy sroga? Puch biały, rozrzuca. Po polach i drogach. Czy zimą, jest mroźno? Każda twarz, radosna. Bo po zimie, zawsze. zawsze będzie, wiosna? Tak już jest, na świecie. Cztery pory, roku. Wciąż się, powtarzają. Co roku, co roku.   Z pozdrowieniami dla Krecika
    • Ten czarny kot ma białe znaczniki, cztery pionowe pasy na grzbiecie, cztery poziome na ogonie i trzy na nogach, pięć dolnych zębów, nos i obwódkę zbyt dużego oka, w środku czerwonego. Jeden wibrys z prawej, dwa z lewej. Oto całe jego białe wnętrze.   Dla widoku ludzkiego jest płaski. Ma dwie łapy: przednią i tylną. Wygląda tak, jakby kota ktoś sprasował wielkim, metrowym żelazkiem. Nad jego postacią wisi żółty księżyc, który jest w pierwszej kwadrze, ale możliwe też, że jest sierpem przybywającym. Ów kot, dla księżyca do towarzystwa dostał jeszcze kilka rozmazanych gwiazd, które się świecą tylko z barwy, bo z kształtu wyglądają na spadające komety.   Ale zaraz, zaraz.. kto powiedział, że to jest kot? Może to kotka, która w niebo, jak w sukienkę się ubiera, żeby się nie zamykać w czerni, bieli i czerwieni. Tak, kotka wampirzyca, która pożarła cztery istnienia ludzkie, czaszki ich jak trofea leżą obok niej i pod nią. Jest na cmentarzu, albo duchy przeszłości z nią wraz pozują. Chyba, że to obraz namalowany z inną myślą. Zwiastujący święto zmarłych. Kocie drogi zaprowadziły ją tam, gdzie nikt nie odważy się pójść ciemną nocą, nawet błękitną, bo to jednak noc, choć w błękitach... A może to kotka, która lata w kosmosie w towarzystwie Griwiusów - bolesnych generałów w ilości sztuk czterech? Tajemniczy, a przecież taki prosty obrazek. Jakby go nazwać?     Ktoś powiedział - bohomaz. Tym kimś byłam ja. Treść chciałam zmieścić w jednym słowie, ale nie dałam rady, wylała na boki. Teraz spod szafy spogląda, z kubka, z Internetu wypełza, z pamięci telefonu. Przeglądam raz jeszcze malowidło z galerii, zapisane pod nic nie wnoszącym numerem, bez nazwy, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego owo słowo „bohomaz” zażyczyło sobie wyjaśnień. Nakrzywiłam się na te oczekiwania, naburmuszyłam, grzbiet wygięłam, ogon podniosłam, napuszyłam... A czemu nie skorzystać z etymologii? – pomyślałam nagle.   Bohomazami zwano ikony, które malował bogorysownik. Czy ten pan z dredami, który przesiaduje czasami na drewnianym krzesełku pod odrapanymi murami swojego małego królestwa farb i sztalug zwanym galerią, nim jest? A może ktoś inny zamyka obraz energii w kocim, marcowym klimacie głośnych nocy, a potem nakłada na niego listopadowe zdobniki wiecznej ciszy umarłych. Jakby nie patrzeć wyszła z tego lipcowa ciepła noc. Noc z bohomazem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...