Świtanie

[Andrzej_Stavinsky]

Świtanie

Kotarę mgieł
Przedarł sztylet słońca
Na niebo wschodzącego
Szaro – niebieskie
Ołowiane
Od snów ludzkich nabrzmiałe
Ciężkie
Westchnieniami

Spojrzenie boga
Padło na ziemię
I przeniknęło przez jej jestestwo
Pragnieniem życia ją zapłodniło
Chęcią tworzenia
Kolejnego cudu zmartwychwstania
Podniesienia życia z nocnych mar

Rodził się nowy dzień
W bólu
W krwi
W łzach
Skąpany
W szczęściu
Drżącym
Miłością
Zmarznięty jeszcze
Ślepy płód nocy
Zaledwie okryty płaszczem ustępujących mgieł
Wibrujący
Pod porannego słońca eterycznym woalem
Brzemiennego rosą

Ostatnia gwiazda zbladła
Zsunęła się na kraj niebios
Przepadła za horyzontem
Jak widziadło
Uleciały sny
Jaskółki świtu
Kolejnego dnia poranka
Obfitującego znojem
Przepełnionego ludzkim trudem

Posłania swe opuścili ludzie
Wstały zwierzęta
Ocknęły się nocnych oparów kwiaty
Wstawał świt…

31.03.1996, godzina 10:05, /.../

[Gustaw_Stawski]

Coż... Celne i tak poetyczne. Gratuluję lekkości pióra , bracie w poezji.Pozdrawiam, Gustaw Stawski.

[kokopustelnik18]

świetny lekki wiersz:)

[Agnes R]

Śliczne,pozdrawiam

[Andrzej_Stavinsky]

Dziękuję wszystkim. Za przeczytanie. Za skomentowanie.
Pozdrawiam A.S.

[Bea.2u]

"Obfitującego znojem
Przepełnionego ludzkim trudem"

"Rodził się nowy dzień
W bólu
W krwi
W łzach"

nie przesadzasz???

na mój kobiecy gust wymaga zmiękczenia

Rodził się nowy dzień
W bólu nadziei
W krwi jestestwa
We łzach absurdu

[kokopustelnik18]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

na mój gust bardzo dobre bo dokładne

[Andrzej_Stavinsky]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trochę fizjologiczny opis, ale tak to wygląda. Brutalnie. Prosto. Zwyczajnie po ludzku. Jetseś delikatniejsza ode mnie.

Pozdrawiam A.S.

[Bea.2u]

fizjologia i jaskółki świtu,
niech będzie :)