Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pokusa to cukierek
zostajesz po nim bez zębów

na ziemi dochodzi czwarta
u ciebie wciąż ósma
zegary zachłysnęły się czasem

*
mamy za mało wrażeń jak na
jedną czasoprzestrzeń razem
zapychamy więc puste miejsca
papierkami po gumie

Opublikowano

dobry wiersz, mnie się jednak czas- z bezczasowością,
tutaj Autorka ukazała, to, iż czasem szuka się zapychaczy,
pustka nie daje się schować do rękawa, czasem też zamienników,
mocne stąpanie po ziemii- niby..podmiot lir. przeżuwa w moim
odczuciu bardziej skomplikowane sytuacje życiowe i do końca nie wie,
jak sobie radzić (pyta), gotowy wiersz, tytuł ? pewnie się domyśli:)ciepłoniaście

Opublikowano

Warsztat nie jest moją mocną stroną, ale skorom już tu trafił...

Po pierwsze - wyrażenie: "na planecie Ziemia" jest pleonazmem. Wielka litera w słowie "Ziemia" sugeruje, że mowa o planecie. Gdyby było - dla przykładu - tak: "na planecie ziemia jest pulchna", wówczas byłoby w porządku, bo "ziemia" znaczyłoby wtedy tyle co gleba. Podobny błąd, często spotykany, jest z miesiącami. Nie piszemy: "w miesiącu Lutym", ale po prostu: "w Lutym".

Po drugie - nie podoba mi się początek. Zaczynasz od konkretu: "pokusa to cukierek", po czym stwierdzasz, że smakuje "lekką szkodą". "Szkoda" to (jak mi się zdaje) słowo odnoszące się do czegoś niefiguratywnego. Nie widzę więc konsekwencji: skoro zaczęłaś wyjaśniać, czym jest pokusa i posłużyłaś się realnym przedmiotem, by przybliżyć istotę pokusy (tu oczywiście można przyjąć, że to cukierek jest pokusą, albo że pokusa kojarzy się z czymś słodkim, miłym, a cukierek, jako z natury słodki i miły w smaku, najlepiej oddaje odczucia peela), nie powinnaś stwierdzać zaraz po tym, że "smakuje lekką szkodą". Albo "działamy" w abstrakcji, albo "idziemy" konkretem. Tak uważam. Inna rzecz, że skoro już pojawił się "cukierek", to nieuzasadniony wydaje się wers, w którym piszesz, jak pokusa smakuje. Skoro zdecydowałaś się na cukierka, każdy potrafi sobie go wyobrazić, jego smak także.

Po trzecie - może zamiast "dobija czwarta" napisać: "dochodzi czwarta"?

Po czwarte - "zegary zachłysnęły się czasowością". Nie znam się, ale "zegar", za chwilę "czasowość", czyli po prostu "czas" - nie wygląda to dobrze. Ja bym drugą strofę rozpisał tak (z zachowaniem słowa "czas", które tu jest istotne):

na Ziemi dochodzi czwarta
u ciebie cały czas ósma

A zresztą, mniejsza o te wyliczenia: po pierwsze, po drugie i po srakie. Ja widzę wiersz w takiej formie:

pokusa to cukierek
zostajesz po nim bezzębny

na Ziemi dochodzi czwarta
u ciebie cały czas ósma

mamy za mało wrażeń jak na
jedną czasoprzestrzeń razem
zapychamy więc puste miejsca
papierkami po gumie



Wybacz za wtranżalanie się w nie swój tekst, ale pomyślałem, że skoro to W, to chcesz jakiejś pomocy, nawet jeśli jest to pomoc amerrozza ;-)
Tekst do poprawki, być może nawet do napisania od nowa. A tytuł to se wymyśl sama ;-)

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



o wtranżalaniu nie ma mowy ;)miło jest kiedy druga osoba poświęca czas na analize i korekte :)
z bólem serca (juz poraz któryś) zgadzam się z taką budową wiersza

Bernadetto :) nic dodac nic ująć - zgadzam się

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie zliczę słów z myśli niezapisanych, co zniknęły  Pośród tysięcy znaków zapisanych na cyfrowym papierze.  W tylu wysłanych wiadomościach było treści-bez treści, w kalejdoskopie opisanych uczuć  Najważniejszych nie zostało nic opisanych.  W poezji zniknęła realność życia,  zabrakło odwagi do wykrzyczenia bólu,  dałem się pochłonąć: chorobie  romantyzmu, zblokowałem siebie w niezdrowej empatii,  w pragnieniu Ciebie utraciłem siebie.  W udręce powiedzianych- nie wypowiedzianych- dialektyce bez dialogu,  Ostrym piórem wydrapuje psalmy słów szarpiące papier  Zdzierające kartek stosy Z jednym listem niewysłanym…wypisywanym.  
    • @Berenika97 Z jednej strony nie da się, bo choćby ci nie pozwolą nie opowiedzieć się, a z drugiej strony, jak już tak zaglębisz się w pisanie trudno z tym przestać. Ja nawet nie miałem przerwy od 5 lat dłuższej niż tydzień niepisania. Nie byłem w stanie i być może źle że tak było zrobić sobie choćby tygodniowych wakacji od notesu. A pisząc z kolei musiałem się mega opowiadać, niekiedy spowiadać wręcz, ale też wielu chciało mnie widzieć po swoich sprzecznych stronach. Pisanie jest dziwnym zajęciem i miej Bereniko 97 choćby tego świadomość, tym większą im bardziej się tu starasz, a starasz się bardzo, dawno nie widziałem tak aktywnej osoby na forum :)) @Rafael Marius Ależ wielu takich było, znanych nawet. Chęć życia ze wszystkimi w zgodzie przeradza się często w niechęć do wszystkich i zawód. Ale dlaczego? Otóż dlatego że nie spotka Ciebie nigdy przywilej bycia w bandzie. Bo to bandy rozdają tutaj przywileje. 
    • Podnieście wzrok – nad światem kruk kracze, Niesie przekleństwo, co w kościach się znaczy. Niech pękną ich trony, niech runą pałace, Bo przyszła godzina na sprawiedliwe kary.   W mroku borów, gdzie szept się nie kończy, Wiedźma rozpala ogień, co prawdę wytrąci. O tych, co dla srebra sprzedali swe dzieci, O tych, co jak wrony żerują na nędzy i śmieci.   O handlarzach sumień, w płaszczu z cudzych łez, O tych, co modlą się, choć w sercu mają grzech. O zdrajcach, co w blasku świec ślubują kłamstw sto, A nocą jak wilki rozdzierają ludzkie tło.   W kręgu kamieni, gdzie moc się gromadzi, Stare zaklęcie o winie was wskaże. O tych, co w uśmiechu ukryli jad, A lud w kajdany pchali dniami i nocami.   O tych, co śmieją się, gdy głodny brat płacze, A sami od środka gniją jak puste pałace. O tych, co z niczego chcą tworzyć swą cześć, Choć ich słowo dziś znaczy mniej niż deszcz.   Słowa jak grad, rozbiją wasz mur, W nich wasze winy – bez wstydu, bez skór. To głos przodków, co pod ziemią drżą, To wyrok dla tych, co żyją krzywdą złą.   To pieśń o panach, co ludzi depczą, O ich koronach utkanych z podłości. O tym, że wolność w ich ustach to żart, Tylko dym i iluzja, tylko słów martwy fart.   O dłoniach splamionych łzami poddanych, O sercach martwych – na zawsze skamieniałych. O tych, co prawdą gardzą jak pyłem, I władzą karmią się jak demon zgniłym.   To nie pieśń gniewu, to pieśń o upadku, O systemie, co żeruje na człowieczym braku. Nie słuchaj jej, jeśli boisz się prawdy, Bo ten, kto milczy – ręce ma równie krwawe i zdradne.   Wiedźma zawyje – poznacie jej szał! Niesprawiedliwi w popiele i w pyle. Prawda jak żar rozgrzeje ten świat, Słowiański Duch – powstań, już czas!
    • @Amber Oskarżycielski świat zaniedbuje kwestie niechcący, naprawdę tak robi. Tym bardziej im więcej jest śladów cyfrowych. A tak naprawdę dużo jest niechcący :)  @violetta Tak, ale zanim to zrobi będę oponował nawet niechcący :) @Marek.zak1 Cały ja tutaj jestem niespecjalnie :) Pozdro M.  @KOBIETA Za przeznaczenie oskarżysz, no po prostu wytkniesz komuś złe przeznaczenie, a za niechcący trudniej i to też chodzi i nie bójmy się tego sformułować.  @Rafael Marius Lepiej nie wiedzieć, wygodniej.  @Bożena De-Tre Będę ale zawsze niechcący :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...