Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pancolku - to takie skrótowe rozwinięcie
czegoś, co wkurza ostatnio:)) Na dłużej
się tu zadomowię zimą - teraz nie mam jak,
to i wierszyki w skrócie:))) Dzięki, że zajrzałeś:
pozdrawiam serdecznie:))) EK
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


pielęgnował i karmił sobą ------> dawał z siebie wszystko
nie tracąc nic z pola-------> to jest swego rodzaju przegięcie
w stronę puenty, bo pojął,że jest wykorzystywany przez
pseudo przyjaciół i postanowił korzystać z ich doświadczeń, czyli
pola uprawianego przez innych.

pozdrawiam i dzieki za przeczytanie:))) EK
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiesz jak to jest:) Człowiek ma skrupuły, a z czasem powinien
korzystać bo i tak wszystko na wodzie pisane:))
Pozdrawiam Stasiu i życzę samych dobrości TAM:))) Pa!! EK
Opublikowano

Dobre, dobre... Tytuł w cudzysłowiu, bo jest tylko pozornie przezorny.

nie każdy może zwieść / takiego kogoś jak on - więc patrzy z wyższością na innych, dzieli świat na "ja - mądry i sprytny" i "oni - głupi, gorsi".

wiem że ma tyle zalet - "wiem" chyba dlatego, że on o nich mówi, bo jeśli po prostu żyjemy z drugą osobą (albo obok drugiej osoby), to nie zastanawiamy się czy ma dużo zalet.

przez całe życie / pielęgnował i karmił sobą /nie tracąc nic z pola / uprawianego przez innych - czyli dawał siebie innym tyle, ile mu zbywało (przypomina mi się komentarz Chrystusa, gdy zobaczył biedną kobietę rzucającą jakieś grosze na świątynię, "ona dała więcej niż ktokolwiek inny, bo oni dali z tego co im zostało i nie było potrzebne, a ona dała wszystko, co miała" cytuję z pamięci).

Wiersz bardzo mi się podoba, dodam do ulubionych.

Arek

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Manek dziękuję
    • @Marek.zak1 przychodzę zawsze z porą ksjężyca Jak on prosto w ramiona kochanki  Nie znaczę więcej niż intercyza Rankiem wychodząc tylnymi drzwiami   To tak z innej perspektywy. Bardzo liberalne podejście do życia i relacji bo stereotypowo facet ma większe skłonności do skoków w bok    Pozdrawiam 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ciepełko? W kostnicy? A może to wiersz o efekcie cieplarnianym?
    • Tłum niewidzialnych na naszych ulicach mknie rozebrany do krwi oraz gnatów. Pędem biedaków, bezdomnych tłum gna ów prosto w ciepełko z napisem kostnica.   Tłum niewidzialnych — na czyich ulicach? Tych, którzy są na nich kiedy zmierzchnie. Oni spiąć na nich opuszczają je we śnie lub kiedy zgaśnie w latarni dusz iskra.   Beton i ziemia — plastik oraz słońce. Bardzo odległy blask smutny z zapałek. Beton i ziemia — przedsionek do końca   i koce do cna, do nitki wygrzane. Beton i ziemia — nie wszystko stracone — beton dla ziemi, ziemia ciałom kalek.
    • O synu mój — głos w gasnącym dzwonie,  czy słyszysz mnie, gdy cień się kładzie?  Gdy noc, jak welon, snuje się po tronie  dni, których nie odzyskam w zdradzie?   Kochałem cię w milczeniu ścian,  w spojrzeniu, co nie znało słowa —  lecz serce drżało — jak pusty dzban,  gdy wiatr w nim szuka snu – bez słowa.    Twój śmiech był światłem, lecz ja, z        kamienia,  nie znałem blasku – tylko cień.  Więc gubiłem cię… bez pożegnania,  jak dusza gubi ślad przez dzień.    Teraz, gdy tętno gaśnie w zmroku,  a mgła spowija każdy ruch —  widzę cię znów — u twojego progu,  z dzieckiem na ręku — jak dawniej Bóg.    Niech twe ramiona nie znają chłodu,  niech dłoń twa trzyma świat bez win.  Ja odejdę — w cień, wśród lodu —  lecz we mnie zawsze: ojciec i syn  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...