Czterej (początek poematu)

[Szura Jaruzelska]

Na czterech koniach, postaci cztery białe,
To czterech jeźdźców, radości wspomnienie,
Siali dobro na świecie, to, co wspaniałe,
By życie cudem było, sennym marzeniem.
Rzucali dookoła ziarno dobroci,
Szczodrze, ręki zamaszystym gestem.

Czasem nasiona rozpływały się w locie,
Czasem ludzie kradli je podstępnie.

Zobaczyli czterej, że z ziaren nie ma plonu,
Od drzwi do drzwi chodzili,
Rękami jak marmur stukali.
Pytali, co z ziarnem,
Tym, które posiali.
Ale dać odpowiedzi nie było komu.

Jedni mówili, że ziarna nie było,
Innych palcem wskazywali.
Niektórzy oczy ku niebu wznosili,
Kolejni, że je wiatry rozwiały.

Czterej patrzyli na siebie szklanymi oczami,
Zdziwieni, szeptali w milczeniu,
Myśleli, gdzie kłosy z ziaren dobra rozsianych,
A kłosy marniały,
Szukały w ludziach korzeni.