Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

roztęsknienie między wzgórkami
jak nurt bystrej rzeki
rwie ku zatoce
kruszy zapory
występuje z brzegów
zalewa

coraz szerzej i dalej
rozkołysane wezbranie
na falach pragnienia
trzepot tęsknoty
razem

zbieramy owoce

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bym tak nie wystawiała tych wzgórków na pierwszy wers, bo w tym momencie wiersz się kładzie na obie łopatki.
Owoce? owoce rzeki? o owocach morza słyszałam, ale może mało światowa jestem.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bym tak nie wystawiała tych wzgórków na pierwszy wers, bo w tym momencie wiersz się kładzie na obie łopatki.
Owoce? owoce rzeki? o owocach morza słyszałam, ale może mało światowa jestem.

Jako autor może nie powinnam nic wyjaśniać, ale jednak...wzgórki wskazują na klatkę piersiową, gdzie jest serce (to nic zdrożnego :)) / dalej owoce nie rzeki tylko tęsknoty /
ale szanuję skojarzenia Czytelników... każdy odbiera inaczej i to jest fajnie...
Dziękuję.
:))))
Serdecznie pozdrawiam.
Opublikowano

Ależ Tereso, tyle to nawet ja zrozumiałam, to jest czytelne.
Chodzi mi o użyte w wierszu rekwizyty, które mają pokazać owe uczucia i tęsknoty. Jeżeli wiersz jest trójwarstwowy (jak ten) - każda z warstw powinna chyba trzymać się kupy. Do warstwy wewnętrznej zastrzeżeń nie wyraziłam i nie musiałaś mi jej wyjaśniać, jeśli chodzi o powłokę - z rzeki nadal wyłaniają mi się owoce. A pierwszy wers - to nadal obciachus i tyle.
Ale co ja tam mogę wiedzieć o Poezji :-D

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zgadzam się, bo geograficznie Ziemia  nie jest w centrum wszechświata, ale dla ludzi jest, czy powinna być, co sie wiążę, ze powinni ją cenić i kochać. M. 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja lubię proste przesłania bo chcę wiedzieć,  co autor ma na myśli:). Pozdrawiam Tak jest, ale nie tak dawno skomentowałem wiersz, po czym napisano, że, jak zwykle, odwracam kota ogonem, Mogło tak być, bo ja bardzo wielu wierszu tu nie rozumiem i mój koment wydał się autorowi bez sensu. Pozdrowionka
    • Niech wybrzmi słowo ciche, szepczące, przeplecione aksamitną duszą, gdzie marzenia nigdy nie gasną — wiecznie trwają, nieskończone! Nie pomijaj wykrzykników — niech żyją w dni wpisane, jak w książki; nie krzyczące, że czegoś zabrakło, lecz mające litość po kropce, delikatne — jak ciszy oddech. Naucz mnie nowych liter; tamte — już wyświechtane — zużyły się bez pytań, w jedno długie zdanie, przez przecinki wyśmiane. Opowiedz mnie raz jeszcze — stroną nieporwaną, gdzie w ciszy anioł umiera, próbując przepisać życie na historię nową.
    • Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył. .
    • @Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...