Fałszywse proroctwo /do dramatu///

[adolf]

Gdy na wszech złotą Królestwa wieżę
Co jest skostniałym Słońca promieniem
Wzejdzie i w Boga lud się przebierze
A cień, co zwany nocy płomieniem
Zabłyśnie jaśniej niż biel marmuru –
A w ustach zaśpi pieśń magiczna chóru…
Upadnie wszystek, snów Cytadela
Załamie się duch i ciała zgniją
Wybuchnie człekiem przeklęta twierdza
A sny jak brudy w rynsztoku spłyną!
Kiedy potomnych potężne twarze
Całować będą, i wraz uklękną
Potomnych stopy i im ołtarze
Z ciał swoich stawią – przyrzekną wierność
A miecz się miecza we śnie przestraszy
I płomień Ojców, zetnie – ugasi.
Król – Roża Świata, miecz swój stępiony
Zwinięty w pierścień – w źrenicę oka
Rzuci tłumom jak oślepiony –
Oślepną mury puszczając wroga
Kiedy sztandary wyblakną całe
A duch się życiem, i szczęściem spije
Bardziej się stanie niż ciało ciałem
A wszech-zbawiciel, bez krzyża zginie
Zabłyśnie niebo tysiącem wszech-lamp
I stopi ludzi - wzruszy się stal
Wtedy marzenie, ach jak wspaniałe
Upadnie strasznie, jak upaść miało
I Bóg twierdzę jak – potężną skałę
Zwali do dołu…
Marzenie umarło

[Marlett]

Adolfie!
dramatycznie;)
PozdrawiaM.

[teresa943]

Adolfie!
Tym razem powiało pesymizmem ;)
Ożyw te marzenia choć odrobiną nadziei.

Pozdrawiam serdecznie.