Wieloboista

[Krzych Kowalski]

Płomień świecy dawał żółty promień światła
I otaczał mnie kręgiem w ciemności nocy,
Gdy ukradkiem zszywałem nowe spodnie,
Rozdarte na sękatym kiju do dziadkowej fasoli,
Ćwicząc skok o tyczce w sadzie za stodołą.

Szewc miał grube okulary na szerokim nosie,
Zszywając mozolnie moje nowe, odświętne buty,
Co miały lata mi służyć na szkolnych ścieżkach,
A na szkolnym asfalcie nie wytrzymały kopnięcia
W blaszankę po mielonce, bo brakło na skórzaną…

Mówili, że zasłużone lanie wcale nie boli.
Bolał każdy raz od szerokiego pasa,
Dany za szybę wybitą w oknie sąsiada.
Nikt z kumpli nie liczył na podwórkowy rekord,
A tego dnia rzuciłem palantówką – jak daleko?

Nie było owacji kibiców na trybunach,
Tylko głosy matek wołających na kolację,
Ale, czy mieliśmy przerwać wytrwały bieg,
Choć w mroku zamazywały się kontury domów?
Nikt z nas nie chciał zejść z chodnikowej trasy.

Radował mnie upał letniego popołudnia.
Dawał nadzieję, że kolejnego dnia wakacji
Ubiorę nowe ubranie, schnące na sznurku –
Dowód zwycięstwa w skoku przez rzeczkę:
Dotarłem sam do jej najszerszego strumienia.