Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Elżbieta Węgierska

myślątko
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

myślątko

myślątko

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jak łatwo odmówić zaszczytów
kiedy On patrzy

mówi
jestem w każdym człowieku którego napotkasz
noszę łachman włóczęgi
na drodze do Gotha ukrywam suchy kaszel
krwią pluję na cegły Wartburga
umieram z głodu
chociaż prawo mówi
spragnionego napoić głodnego nakarmić

chodź za mną

cicho wzdłuż murów wilgotnych
suknia czepia się nagle ostrych łodyg ostu
w mokrej ziemi grzęzną nazbyt cienkie ciżmy

szybciej szybciej
czekają

chodź za mną
wyrzuć tę koronę co zaciska czoło

w zamian
dam ci różę

Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Coś w tym rodzaju, bo właściwie co za różnica, czy to Elżbieta Węgierska,
czy jakaś p. Kowalska? Gdyby nie tytuł, w życiu nikt by się nie domyślił, więc
chyba warto całkowicie odciąć się od inspiracji. Czy sam wiersz coś na tym traci,
Nazwisko jest tu jakąś metaforą?

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      ty i ja

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta ale Bóg kocha miłość między ludźmi. ON nam ją dał. nie bój się miłości. przecież wzdychasz do jakiegoś przystojniaka który Ci się podoba. w tym jest też piękno.   fatalnie, że cierpisz ból. nie mogę Ci pomóc ale jestem z Tobą :)  
    • Wielebor
      URODZINY AKTORA

      Przez Wielebor · Opublikowano

      @Annna2 dziękuję!
    • violetta
      ty i ja

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • wierszyki
      Port-au-Prince

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • Migrena
      Sala 117

      Przez Migrena · Opublikowano

      W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...