W bezliku codzienności

[Andrzej_Dulebowski]

W bezliku codzienności,
Wciąż tkwię w szponach przeszłości.
Walczę, lecz nie z wiatrakami,
A z własnymi myślami,
Ze wspomnieniami o tobie.
Budzę się, co ja tu robię?
W tej beznadziei dnia codziennego,
W monotoniczności pętli zamkniętego.

Gdzie tu sens, gdzie logika?
Mijamy się, marzenie znika.
Wymieniamy tylko obojętne spojrzenia,
Bezosobowo, nic się nie zmienia.
W mej studni myśli wciąż się zagłębiam,
Chciałbym się odbić, lecz dna nie sięgam.
Jak się wydostać ze szpon przeszłości,
Jak się wyleczyć z dawnej miłości?