Śmierć cyborga (sonet) /eksperyment/

[adolf]

Jeszcze prąd płynie, kwarc wciąż podryguje
I w jego ciele tańczą elektrony
Lecz program gaśnie, zero-jedynkowy
Mur się rozkrusza, algorytm szwankuje.

Gdzieś wewnątrz blachy, procesor wciąż stuka-
To się zepsuło w nim pewnie chłodzenie
A zimna puszka, co dlań jak więzienie
Topi się zwolna… niknie pamięć główna!

I wtem on krzyknie – Gdzie Bóg mój, człowieku?
Stworzyłeś dziecię chcąc się Bóstwem nazwać:
Więc bądź mi nim aż do świata kresu!

I się zadumał inżynier i Mocarz
Czy ja stworzyłem duszę, lecz jej miara –
Jest mu człowiecza, jak w nas duch robota?