Życie

[Joka]

Jak nowy dzień
wstajesz niewinny, nieskromny,
szczery, bezdomny.
Jak nowy dzień.

Zatapiasz wzrok
w łąkach soczystych, błękicie
nieba… To życie!
Zrób pierwszy krok!

Lękasz się chłodu,
wiatru, oddechu obcego,
śmiechu… Dlaczego?
Śmiało do przodu!

Nie liczysz dni,
lat i miesięcy srebrzystych,
poranków dżdżystych…
Nie liczysz sił.

Odczuwasz ból,
rany otwarte i blizny liczysz.
Do nieba krzyczysz
o zmianę ról!

Dostrzegasz mrok,
otchłań przepastną z barw cienia
utkaną. Do widzenia.
Zastyga wzrok…

[Wiktoria Olchowska]

Łatwo się czyta. Zawiera przebieg ludzkiego życia od początku do końca, tak? Bo przynajmniej ja tak to rozumiem. Ten wiersz mi sie podoba, bo nie ma natłoku porównań, a i tak jest bogaty. Nie opowiada o niebieskich migdałach, albo nie jest wyrwanymi z kontekstu myślami połączonymi ze sobą. Takich wierszy, jak ten to tylko więcej.

[Joka]

Dziękuję Wiktorio. Nie spodziewałam się takich komplementów. Rzeczywiście opowiada o życiu, i jak to u mnie bywa - chyba najprościej jak można. Choć mam wrażenie, że współczesna poezja reprezentuje całkiem inny nurt i niekiedy czuję się trochę jak z innej epoki. Miło usłyszeć, że ktoś życzyłby sobie więcej podobnych utworów. Pozdrawiam ciepło.