Wiktoria Olchowska

Wiersz troszkę brutalny. Niesamowicie podoba mi się wers: "tłusty robal wychodzący ze złotych ust". Ogólne wrażenie też dobre.

Mnie też bardziej przypadła do gustu propozycja Kasiballou. To nie znaczy, że wiersz prawdziwej autorki jest zły. Ogólnie nie lubię tematyki miłosnej i zakończenie jest takie oklepane. Ale pierwsza strofa dobra, fragment z winobluszczem też mi się podoba.

Wiersz ciekawy, na pewno wyróżniający się z tłumu. Aczkolwiek nie podoba mi się fragment: "Tak by rozbolały nogi Od stóp aż do samej brody" Po prostu nie mogę się do niego przekonać.

Ciekawy utwór, poruszył mnie i nieraz jeszcze wrócę tu, by go przeczytać.

Wiersz jest dobry, przypadł mi do gustu dlatego, że łatwo można go odnaleźć w rzeczywistości. Przynajmniej w moim świecie. Tutaj kilka osób mówiło o troszkę kiepskim wykonaniu. Mnie ono nie przeszkadza, to nie takie łatwe ubrać myśli w słowa. Fajnie, że piszesz i z przyjemnością poczytam też inne wiersze Twojego autorstwa.

Mnie także wiersz przypadł do gustu, jest ciekawy i nie ma się do czego przyczepić. Pozdrawiam.

Podoba mi się. Zaskoczyło mnie zakończenie. Z początku myślałam, że chodzi o starość, a okazało się, że o śmierć. Super jest fragment "Moje dni tak, jak moje włosy, były zawsze za krótkie". Ten utwór na długo zapadnie mi w pamięć.

Trochę za dużo słowa "mieć" w ostatniej strofie. Wiersz nie jest zły, chociaż mnie nie zachwycił. To tylko kwestia gustu, pewnie innym bardziej się spodoba. Pozdrawiam.

Nie jest to zbyt twórczy wiersz. Ludzie czasem piszą w taki sposób, tym ciągiem słów, niezrymowanych, takich suchych, ale mimo to ładnych. Niestety w tym przypadku polecałabym trenowanie. Spróbuj rozwijać myśli i sensownie je powiązać. Nie poddawaj się. Pozdrawiam.

Super, fajna myśl o śmierci. Słowa dobrze dobrane. Wiersz długi, ale nie nudzi wcale. Mnie w całości ten utwór odpowiada.

Super! Wiersz świetny, niecodzienny. Tylko pamiętaj, urodziny trzynastego to na szczęście!

Podoba mi się, szczególnie pierwsza strofa. Ja też chcę więcej w życiu robić, starać się i ciągle pragnę spokoju, dlatego tak bardzo przypadł mi ten wiersz do gustu, wręcz trafił do mojego serca. Wspaniały jest też ten fragment: "Dużo się martwię, przeżywam dniem i nocą". Wszystko jest dobrze dopasowane do prawdziwego życia.

Na wiersz takie dosyć dziwne, ale bardzo ciekawe. Wybrany temat jest szczególny, podoba mi się.

Również pozdrawiam. Z tym cudzym tronem to troszkę racja, ale głównie chodziło mi o tę wojnę w Iraku, gdzie moim zdaniem mieszkańcu nie bardzo kwapią się o pokój. Wiadomo, chodzi głównie o rząd i o cierpienia żołnierzy, którzy muszą opuścić swój dom.

Zielony mundur, poważna twarz, Przedstawia smutek, ukrywa płacz. Daleko od ojczyzny, daleko od domu, Zmuszony bronić cudzego tronu. Traci kolegów poznanych, Śmierci patrzy w oczy na drogach mijanych. Szare oczy kolor krwi przybierają, Bo wokół siebie tylko właśnie krew mają. Serce nieczułe na własny ból się staje, Gdy cierpienia innych poznaje. A potem koniec, nie było chwały. Po żołnierzach dzielnych Tylko groby się ostały.

Niezły. Sama strasznie przeżywam pojęcie już nigdy, bo często pojawia się w moim życiu. Dobrze, że ktoś umie przeistoczyć to wszystko w wiersz.

Z chęcią bym go pokazała mojej koleżance, która w taki właśnie sposób została oszukana przez przyjaciółkę. Wiersz od razu mi się spodobał, właśnie dlatego, że jest związany z tematem fałszywej przyjaźni, że tak to określę. Rymy fajnie dobrane, chociaż nie roi się od niecodziennych porównań.

Chyba macie rację, ale będę trenować. Może kiedyś wyjdą lepsze.

O, z morałem. Fajnie, że cały rymowany, dobrze się czyta.

Ostatnie tchnienie, Ostatnie życia drgnienie. Ostatnia godzina, Czas szybko przemija. Westchnienie. Życia wspomnienie. Kiedyś miłości ręka, A teraz śmierci dłoń, Ciągnie człowieka W niepewności toń.

Jak dobrze zobrazowana wizja naszego świata! Najbardziej spodobało mi się "siedem grzechów w rozkwicie". W ogóle w całym wierszu jest pełno błyskotliwych słów i porównań. I zakończenie jest super. Mówi o tym, że zawsze jest coś pięknego na tej ziemi. Coś co podnosi nas na duchu. Więcej takich wierszy! Serdecznie pozdrawiam.

Łatwo się czyta. Zawiera przebieg ludzkiego życia od początku do końca, tak? Bo przynajmniej ja tak to rozumiem. Ten wiersz mi sie podoba, bo nie ma natłoku porównań, a i tak jest bogaty. Nie opowiada o niebieskich migdałach, albo nie jest wyrwanymi z kontekstu myślami połączonymi ze sobą. Takich wierszy, jak ten to tylko więcej.

Przyjemny wiersz. Jest dla mnie formą otuchy, nawoływaniem do życia i nie zadręczaniem się zjawiskiem przemijania. Podoba mi się ten tekst z łataniem tratwy, jest trafnie dobrany i zasiada w pamięci. Usunęłabym to "jak z drzew żołędzie". Nie wiem jak innym, ale mnie nie pasuje. Jakoś tak gryzie się z cała strofą, jakby było za dużo rymów o jednakowych końcówkach.

Smutny, ale ładny. Trochę pierwsza strofa mi się nie podoba, ale reszta dobra.

Człowiekiem jestem. Nie muchą brzęczącą uciążliwie, Nie śmieciem zawadzającym. Jestem człowiekiem! Za swój kraj walczącym. Dlaczego zabijasz Me ojczyste ziemie? Dlaczego ma rodzina w niebie? Czemuż stamtąd ogląda ludzkie cierpienie? Człowiekiem jestem! Czy może byłem? W jakich planach wam przeszkodziłem? Co mój kraj zawinił, Że go wrogich wojsk tłum Zapluł przekleństwami, Że pokrywa się ranami, Które przez wasze działa są zadane! I te dusze poorane Groźbą niewoli. Człowiekiem jestem! Czy tylko zabawką?