zatrzaśnięta w klatce...

[dagmara2611]

Zatrzaśnięta w klatce,
Chora na klaustrofobie
Męczę się dzień w dzień
Ciągle wołając o pomoc,
Prosząc o trochę powietrza.

Rozdając okruszki moich uczuć
Czekam na jakąś reakcje,
ale sztucznych serc nie ożywi nawet Bóg.

Lustrzane odbicie
Rozsypane na milion drobin.

Rubinowe strugi deszczu w moich snach.

[Tova_Brink]

zbyt dosłownie, dlatego wiersz jest słaby
poza tym, jak można rozdajac okruszki czegokolwiek oczekiwać reakcji?
łatwo posądzić czyjeś serce o plastik

Ciągle wołając o pomoc,
Prosząc o trochę powietrza.
wystarczy nie wołać, a powietrza będzie więcej
no i podstawowym błędem jest czekanie na czyjąś pomoc, uzależnianie od niej wszystkiego
początek lepszego jest w człowieku

podobają mi się jedynie "rubinowe strugi deszczu"

:-]