Proste roz... Telewizja (wersja beta)

[adolf]

Skąd światło pnie się w sam przód kolumnami
Prosto z lamp ślepi do Słońca chce lecieć
Iść po dywanie splecionym chmurami
I ze strzał gradem jasność swoją przenieść.
Tam pośród twarzy, od ciał oderwanych –
jakby im członki nie były potrzebne
i tylko oczy, i to z porcelany….
patrzą przed siebie, w obrazy przeklęte…
Co uwięziły, w czasie, w miejscu – barwę
I jak alkoholu wody czarodziejskie
Co w zapomnieniu mielą brednie w chwałę
Te kradną światu, nie obraz… lecz głębie…
Zatańcz nam aktorze, nie zważaj na ruchu
Fałszywy grymas, na niedopełnienie
Nie-głos się w-cieniu dotrze sam do słuchu
Oko się w ciemni dostosuje przecież...

[teresa943]

Co w zapomnieniu mielą brednie w chwałę
Te kradną światu, nie obraz… lecz głębie…

wspaniale i trafnie powiedziane!
podoba się (na więcej słów nie mam siły juz dzisiaj)
:)
serdecznie pozdrawiam
-teresa

[Bernadetta1]

Adolfik:)..ten dywan pleciony chmurami jest super:)...mogłby byc tez utkany chmurami;)...podoba mi sie wierszyk:)..pozdr
Bernadetta

[Zbyszek_Dwa]

"Skąd światło pnie się w sam przód kolumnami
Prosto z lamp ślepi do Słońca chce lecieć
Iść po dywanie splecionym chmurami
I ze strzał gradem jasność swoją przenieść..."

Pięknie adolf, wieloznacznie i nie zagmatwanie.
Zmieniasz style, warsztat i treść - masz dar.

Pozdrawiam