Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wytworzyłem się na novum
i pomimo wklęsłej fazy
cięgiem kwitnę na przymorzu
parasolując o dachu
choć rubaszne to zajadam
liście śmietany w sałacie

jest mi już nieskazitelnie
widzę przeszłość tuż przed sobą
po co komu szyk bojowy
skoro każdy ma rozsądek
i choć język tam nie sięga
myśli nie są krótkowzroczne

Opublikowano

a na "rozwodnienie"?

A co do tekstu - technicznie: rytm się łamie w 4 wersie (rozumiem, że nie chciał pan już powtarzać "się", które doskonale by się wkomponowało) i w 6 i w 10 (przynajmniej jak na moje słoniowe ucho). Warto pobawić się instrumentalizacją, bo tekst jest oryginalny (nasuwa mi się nawet - frywolny), spontaniczny i świeży.

Krótko, ale pozytywnie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




właśnie nie mogłem jakoś dograć tych "parzystych" wersów, pomimo że sylabowo wszysgtkie są równe. a w warsztacie mnie olano ;-))

dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam :-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



kiedyś widziałem obraz/karykaturę, na którym gruby facet siedział z chusteczką wieśniacko zawiązaną pod szyją,w jednej ręce widelec, w drugiej nóż a przed nim talerz z jakąs papką. obok stoi otwarta puszta z napisem "future" (przyszłość), a pod spodem "pokarm dla umysłu. tylko dla najlepszych psów" ;-))))

pozdrawiam :-))))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



smutny acz prawdziwy to obrazek ...nieraz.
monthy phyton lubił się tym raczyć..
pozdr.

czarny humor rzeczywistości. ktoś nam musiał pokazać prawdę ;-)))))

pozdro :-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Aniołowie są wśród nas...   Łukasz Jasiński 
    • @huzarc głęboki wiersz. Głos refleksji nad ceną bycia online, która polega na oddaniu kontroli nad własnym wizerunkiem i tożsamością. A w zamian -  zaspokojenie próżności.
    • Zanim Pan odwrócił twarz, świat zdążył zgnić od środka. Ludzie pili krew swoich braci jak wino, ludzkość weszła w głąb własnego zepsucia, fałsz stał się muzyką życia. a człowiek sam poczuł się bogiem. Zaczęło się od ciszy. Tak głębokiej, że nawet grzech nie miał już czego szeptać. Ziemia — rozszarpana jak ciało po spowiedzi — parowała krwią dzieci, które nigdy nie urodziły słowa „dlaczego”. Niebo było martwe. Anioły, obdarte z sensu, leżały w błocie jak zużyte skrzydła, a Pan — Pan siedział na tronie z gwiazd, większy niż cała nauka, i powiedział: „Dość.” Z Jego ust spłynęła światłość, ale nie była już łaską. Była nożem. Rozcinała kontynenty jak pępek starego stworzenia, i morza wróciły do swoich matek — do ciemności. Ludzie? Wydłubywali oczy, żeby nie widzieć końca, a potem modlili się do własnych odbić w kałużach, bo tylko one jeszcze słuchały. Miasta pękały jak szkło pod modlitwą. Krzyże się topiły, kościoły tańczyły w ogniu jak pijani prorocy, a Jezus, obdarty z miłosierdzia, szedł przez płonące ulice i krzyczał: „Nie znam was.” Wtedy czas się zatrzymał, i nawet śmierć zaczęła błagać o życie. Wielki Bóg zamknął dłonie, jak dziecko, które nie chce już patrzeć na swój rysunek. Świat się zmieścił między palcami, zadrżał, zapłakał — i pękł. A w pustce po nim został tylko oddech. Nie Jego. Nie nasz. Oddech samego nic.  
    • Słowa mają swoje serca. Czasem wystarczy jedno, jak pieniążek.   Każde zauważę, podniosę, jak żebrak. Ale najbardziej lubię, kiedy śpiewa lub gra - przystaję i słucham.   Zabieram i chowam, bo coś robi ze mną, choć takie jedno i małe.    
    • I tacy co plują I tacy co czynią Przecelnie spisałaś Obłudność Dziewczyno   Pozdrawiam ;-))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...