Odleciałem z natury marzeniom

[ZORRO57]

Promień słońca zawiesił się na firance
wpadł w jasnym promieniem, nie proszony.
Poraził moje oczy odbij się, jak w lustrze
Straciłem przez chwilę widzenie w obrazy.

Później piękne kolorowe motyle skrzydłom
zatańczyły ogrodem walca, nad kwiatami.
Zapachniało maciejką wiatrem pchniętą
zabrzęczało z owada i ptasimi trelami.

Żyć się zachciało wszelkie smutki zmyło
co mi na sercu kamieniem, tu leżały.
Ciało przytuliło, aż zmysłami zabujało
w myśli moja goniła szybsza, od strzały.

Lubię się czasami, tak rozmarzyć
przecież to nic mnie, nie kosztuje.
Błądzić kosmosach w orbitach krążyć,
pod kwiaty paproci zaglądać skrycie.

Dobre są chwilę, takiego relaksu
wówczas odrzucam złe myśli z głowy,
by odfrunęły ptakami, w gąszcze tego lasu -
w tym śpiewie z trelów, dla błogiej ciszy.

Dobrze jest czasem, tak z drogi zabłądzić
by w tej osłodzie ducha swojego ukoić.
A wszystkie rany, które mnie bolały
tymi źródłami balsamu w zdroju spłynęły.