Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

czasem niebo gaśnie
zatrwożone myśli kulą się do kurzu
w ciemnym kącie

kiwają się sędziwe drzewa
od lat towarzyszą uparcie
wbrew zakusom wichrów
wierzą

że jutro znów przyjdzie
ciepłe i rozpromienione
jak oczy dziecka na widok mamy

potrzebuje bliskości
w kilku słowach
i milczenia wtulonego w dłonie
bliźniego

dobrze że jesteś
moim drzewem

Opublikowano

czasem na niebie gaśnie jasność
ciemnieją zatrwożone myśli
kulą się do kurzu w kącie
bezradne
ktoś zapomniał
tylko za oknem
wciąż wierne



co tutaj...gaśnie jasność - eee nie. potem ma być kontrast - mysli ciemmnieją. przerzucilbym ciężar ciemności mysli na ich otoczenie

czasem niebo gasnie
zatrwożone myśli
kulą się do kurzu w ciemnym kącie

lub

czasem niebo gasnie
zatrwożone myśli
kulą się w ciemnym kącie
do kurzu

sędziwe drzewa kiwają się
od lat towarzyszą uparcie
wbrew zakusom wichrów

że jutro znów przyjdzie
ciepłe i rozpromienione
jak oczy dziecka na widok mamy

potrzebuje bliskości
w kilku słowach
i milczenia wtulonego w dłonie
bliźniego

dobrze że jesteś
moim drzewem


może cos wyciągniesz? pzdr

Opublikowano

Magnetowit R.
Dziękuję za pochylenie i konstruktywny komentarz.
Wiersz powstał przed chwilą i wszelkie uwagi są pożadane.
Twoja propozycja nie zmienia zamyslu i nawet mi się podoba.
Rozważę na pewno.
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Z każdego wiersza można wybrać
coś najbardziej trafiającego
ale tu, cały wiersz trafia
Jest klimat i słowa tam gdzie
powinny być.
A te słowa mówią o fajnej, refleksyjnej myśli
o pragnieniu bliskim każdemu człowiekowi:

"...potrzebuje bliskości
w kilku słowach
i milczenia wtulonego w dłonie
bliźniego..."

Zawsze tu jest klimatologicznie:))
Miłego wieczoru Tereska

Opublikowano

Zbyszku, niezmiernie miło mieć tak wiernego czytelnika.
Szczególnie cieszy, że odpowiada Ci klimat wiersza.
A to, co wybrałeś, to jest najpotrzebniejsze każdemu, choćby nie wiem jak się zapierał, bez tej bliskości (zrozumienia, przyjaźni) trudno żyć.
Bardzo dziękuję.
:)))
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN Realia może widzę nieco inaczej, ale z przyjemnością przeczytałem Twój Wiersz :) Dobry, jest, technicznie i merytorycznie, ładny, składny, ułożony, wyrównany :)
    • @Leszczym Piszesz o końcach jak ktoś, kto próbował stanąć na krawędzi i zobaczyć dalej - i wrócił z tym dziwnym przeświadczeniem, że ludzie wolą środek, bo bezpieczny, początek, bo pełen nadziei, a koniec? Koniec to zdrada. Czy Maria Antonina wiedziała? Wiedział każdy, kto przyniósł prawdę niewygodną, kto nakreślił kres tam, gdzie inni chcieli wieczności. Ale piszesz o tym mimo wszystko. Mimo że "za głębokie", "ponad siły", mimo wrogów końca. I to już jest coś. To już jest odwaga, której większość nie ma. Bo może właśnie w tym jest sens: nie w tym, żeby cię polubili za koniec, ale żeby ktoś, kiedyś, czytając - skinął głową i pomyślał: "tak, on wiedział, że to boli, i i tak to napisał." ps. I nie trać przy tym głowy!  
    • @leo Dobry tekst i w dodatku bardzo interesujące zdjęcie, a to dużo jest :)
    • cudowny świat  a my my  nie wszyscy aniołami   niestety    uwiera wolna wola niewolnicy …   11.2025 andrew   
    • @wierszyki Dziękuję za komentarz, choć chyba trochę inaczej to widzę :) "Obserwator" w wierszu to po prostu czytelnik — każdy, kto otwiera książkę i patrzy na słowa, dzięki czemu wiersz staje się sobą. Nie przemycam tu AI ani niczego ponadludzkiego, tylko mówię o tym, co dzieje się między poetą a czytelnikiem - że poezja istnieje w tej przestrzeni między nami, w tym "przeświecaniu" przez szczelinę. Zgadzam się, że poezja nie istnieje w oderwaniu od twórcy — ale też nie istnieje bez tego, kto czyta i w tym sensie jest "stanem kwantowym" - dopiero spotkanie sprawia, że się materializuje. Cieszę się, że wiersz był miły w czytaniu, nawet jeśli się nie zgadzamy :) Ale jako czytelnik masz obsolutne prawo interpretować wszystkie teksty tak, jak uważasz. I to jest też piękne w poezji.  Pozdrawiam serdecznie.  @Waldemar_Talar_TalarZgadzam się z tym. Bardzo dziękuję za czytanie i serdecznie pozdrawiam. :) @tetu Bardzo dziękuję!  I tak, właśnie to! "Inaczej między nami wibruje" — to może najpiękniejsze zdanie o poezji, jakie dziś przeczytałam, bo wiersz to nie obiekt leżący na stole, to pole, które nas łączy i w każdym z nas rezonuje inaczej. Może dlatego wciąż zadajemy pytania i nie mamy odpowiedzi,  bo poezja nie jest odpowiedzią, jest tym pytaniem, które wciąż się zmienia, kiedy przechodzi przez kolejnego czytelnika.  "Fizyka poezji" — określenie dla czegoś, co chciałoby być zmierzone, ale istnieje właśnie w tym wymykaniu się miarom.  Dziękuję! :) @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! :)  @lena2_Bardzo dziękuję za te miłe i ciepłe słowa. Pozdrawiam.  @JuzDawnoUmarlem@Czarek PłatakSerdeczne dzięki! :) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...