Wrócę dla ducha słodkiej zemsty

[ZORRO57]

Kiedyś zwiążę moje myśli w wór
i wyrzucę gdzieś? - Płynącej wodzie.
Niechaj zabierze je rwący nurt
i spławi w tym korycie słowa moje.

Nie jeden spadnie z drzewa liść
czasami to echo górskie odpowie.
A wiatr przyniesie listem wieść
obudzi w śnie i dotknie w poecie.

A woda wyrzuci, na ziemski grunt
kto owe znajdzie? Zapisane kartce.
Uśmiech mu z twarzy zamieni w grób
Odda w człowieku i zmartwychwstanie.

Moje marzenia z poezjom, brały ślub
i były tańce, muzyka - nawet łzy słone.
Dzisiaj jestem niczym? Próżny mój trud?
Niedoceniany margines wyrzucony kątem.

Na nic? Miłe słowa w gorycz z czary znój.
Błądzę ulicami jak bezpański pies w istocie.
Jeszcze kamienie lecą słowami w ten gnój
w tym wyścigu szczurów w krętym labiryncie.

W karuzeli życie - krąży mirażami złud.
Ani się obejrzę, już po sercu - biją mnie!.
Teraz plują mi w twarz! przecież ja, nie zbój!
Odbiję się, od dna i oddam w słodkiej zemście.