Hamlet albo rozważania o brodzie

[Andrzej Borecki]

Broda mi rośnie, twarz szarzeje,
O Panie Czasu – co się dzieje.
Spoglądam w lustro, twarz obleśna,
Jak satyr z bajki lub zjawa leśna.

Gęba tak obca, choć oczy moje.
Co myślą inni gdy ja się boję !
Po kiego diabła uległem żonie,
Wszak mogłem toczyć o brodę boje.

Nie lepiej było kupić perukę ?
Miałbym ci włosów od razu pukiel.
A tak ni włosów ani wyglądu,
Twarz taka szara jakby od trądu.

Patrzę tak w lustro i parskam śmiechem.
Myśl jakaś znana powraca echem.
Coś przypomina moje vis – a – vis,
Lepiej nie wracać wspomnień myślami.

Orzeł czy reszka, golić nie golić,
Ciąć czy też dalej rosnąć pozwolić.
Jak Hamlet czaszkę, żyletkę trzymam.
„Ciąć albo nie ciąć” – dramatu finał.

Dam ci skubana czas do soboty.
Jak nie urośniesz będą kłopoty.
Stanę przy lustrze, wezmę maszynkę
I tuż przy skórze zetnę szczecinkę..

[Paweł_Kolcaty]

Troszkę za wysoko sięgasz do Hamleta, już raczej dylemat golono - strzyżono. ;-)
Bardzo mi natomiast przypadła do gustu ostatnia strofa.
Pozdrawiam,
Kolec(nie golony)

[Seweryn Muszkowski]

Psuje Ci się rym [wiem, pewnie zamierzone], który - na dobrą sprawę - od samego początku kuleje.

A poza tym ten wiersz powinien być w podręcznikach dla licealistów pt. "tak nie należy pisać wierszy". :-)

seweryn
[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 16-06-2004 00:54.[/sub]