Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

lokator potrzebny od zaraz

Mała Kiki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mała Kiki

Mała Kiki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

"lokatora przyjmę na pokój ze ślepą acz wnikliwą kuchnią, z widokiem na komin i dach spadzisty". Anons nadano w czwartek w lokalnej gazecie lipcowej.Jak jeden widok za oknem dzielic będziemy? Zapytał juz w drzwiach, ten co butów na wymiar nie miał. - Wystawione za oknem, suszące sie na parapecie, Pani marzenia, będą nam zasłaniały.
Co prawda to prawda odkrył mnie już w progu. Dam mu czas - myślę. Zmęczony teraz, z wiatrem na twarzy, na dowidzenia mi nawet nie odpowie.
Rozsiadłwszy się w moim - naszym pokoju, herbaty sobie życzy. Jak zwykle trącona łyżeczka, skrzypi cukier pod stopami.
Niechlubny to lokator, czy na zawsze mi dany? Wypowiem mu umowę jeszcze nie podpisaną.
Ubrania swoje porozwieszał na krzesłach okolicznych, do namysłu mi dając. Jedną ręką sweter zielony na górnej półce układając, pajęczyny z żyrandola włosami pozbierał. Uśmiechem odpłaciłam. Lubie kolor zielony. Takie czytadło sobie ze mnie zrobił.

Potem pajęczyny zagościły na stałe. Przełknełam to boleśnie, z czasem nic nie zauważając.

Filodendron pod sufitem nie wiem kiedy wielce wybujał. Poszedłby dalej, cztery rogi zwiedzając. Przycięłam. Koniec. Kuchenne ślepe okno, knebel na okiennicy.

Dominika Iks

Dominika Iks

Opublikowano
Opublikowano

Dla mnie deczko chaotyczne i...hm, nazwijmy to bardzo poetyckie, co w prozie ciut trąci myszką. Ale ja prostaczka,więc może i czyniąc te słowa czynię je błędnymi. Ale coś przykuwa moją senną jeszcze uwagę.
PS
Bardzo oszczędzasz czcionkę.

UFO

UFO

Opublikowano
Opublikowano

Jak dla mnie, to nawet poezji tu nie wyczuwam tylko raczej stylizacje na tekst pradawny;p a poważnie mówiąc, tu jest bardzo kiepska składnia i stylistyka, jestem na nie, przykro mi. Poza tym sporo innych błędów. Pracuj nad przecinkami. "do widzenia" piszemy osobno. Za dużo chaosu i błędów jak na tak krótki tekst. Pozdrawiam

Rachel_Grass

Rachel_Grass

Opublikowano
Opublikowano

przepraszam, ale ta składnia to chyba nie pochodzi z naszego Układu Słonecznego. czemu pisze Pani w ten sposób, który ledwo da się rozszyfrować? to nieco irytujące, muszę przyznać.

ps. a może nie jest Pani native speakerem polskiego (o ironio, mnie kiedyś też zadano to pytanie)?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      Mali ludkowie

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      przeszli przez życie jak małe myszki gdzieś świat strumieniem płynął dość bystro uwodził modą mamił brudami oni w czystości dziś zapomniani :))
    • Łukasz Jasiński
      Z tej księgi pochwał

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Łukasz Jasiński 
    • Naram-sin
      *** (jaki jest teraz człowiek)

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Tak.  Wymownie obrazuje uwikłanie człowieka, przytłoczonego wszystkimi rodzajami nadmiaru, zagubionego wobec imperatywów, którymi zalewa go rzeczywistość. W rezultacie sam nie wie, kim jest i nie potrafi się nie tyle określić, co zaakceptować i konstruktywnie wkomponować w hałaśliwy, rozdygotany świat. A to często prowadzi do popadania w szereg skrajności.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Precyzyjna, wielostronna puenta.
    • Alicja_Wysocka
      Mali ludkowie

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Sylwester_Lasota  Twój wiersz, przypomniał mi,   Dziad i baba   Był sobie dziad i baba, Bardzo starzy oboje, Ona kaszląca, słaba, On skurczony we dwoje. Mieli chatkę maleńką, Taką starą jak oni, Jedno miała okienko I jeden był wchód do niej. Żyli bardzo szczęśliwie I spokojnie jak w niebie, Czemu ja się nie dziwię, Bo przywykli do siebie. Tylko smutno im było, Że umierać musieli, Że się kiedyś mogiłą Długie życie rozdzieli. II I modlili się szczerze, Aby Bożym rozkazem, Kiedy śmierć ich zabierze.   Brała oboje razem. — „Razem! to być nie może, Ktoś choć chwilą wprzód skona” — „Byle nie ty nieboże”. „Byle tylko nie ona”. „Wprzód umrę, woła baba, Jestem starsza od ciebie, Co chwila bardziej słaba, Zapłaczesz na pogrzebie”. „Ja wprzódy, moja miła, Ja kaszlę bez ustanku I zimna mnie mogiła Przykryje lada ranku”. — „Mnie wprzódy”. „Mnie, kochanie”. „Mnie mówię”. „Dość już tego, Dla ciebie płacz zostanie”. „A tobie nie? dlaczego?” I tak dalej i dalej, Jak zaczęli się kłócić, Tak się z miejsca porwali, Chatkę chcieli porzucić. — III Aż do drzwi — puk powoli. „Kto tam?” IV „Otwórzcie proszę,   Posłuszna waszej woli, Śmierć jestem: skon przynoszę”. V „Idź babo drzwi otworzyć!” „Ot to: Idź sam, ja słaba,   Ja pójdę się położyć”, Odpowiedziała baba. — „Fi! śmierć na słocie stoi, I czeka tam nieboga”, „Idź otwórz z łaski swojej” — „Ty otwórz moja droga” VI Baba za piecem zcicha Kryjówki sobie szuka, Dziad pod ławę się wpycha,   A śmierć stoi i puka. I byłaby lat dwieście Pode drzwiami tam stała; Lecz znudzona nareszcie, Kominem wleźć musiała.   Józef Ignacy Kraszewski
    • Naram-sin
      Mali ludkowie

      Przez Naram-sin · Opublikowano

      Działa jak wyzwalacz (w rozumieniu psychologicznym) wielu różnych tęsknot, które w drzemią w człowieku. Przypomina baśnie, gdzie tacy mali ludkowie (często właśnie para staruszków żyjących na uboczu, gdzieś w chatce pod lasem) potrafili oderwać się od głównego nurtu rzeczywistości i szczęścia poszukać w sobie, a nie w tym, co mogą dostać od świata.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...