Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zasnuta dymem i pajęczyną
tonąca przestrzeń w dusznych oparach
zaciąga ciężką kotarę kropli
przed opowieścią śnioną niespiesznie

rozmyte myśli i pragnieniami
otwarte drzwi do cud-krainy
doliną rzeka zatacza koła
nad rozlewiskiem wstają zamglenia

z podmuchem wiatru zatańczy zjawa
rozchyli z wdziękiem swoje muśliny
oczy przesłoni rzęsą zwierciadła
opadnie w chwili opamiętania

błąd popełniony skruszy kamienie
woda bezwładnie dalej się toczy
wiatr mocno usnął – zapomni rana
bo było warto zaszaleć wczoraj

ciężko jest razem - źle w samotności

Opublikowano

pchła szachrajka
sami zastanawiaMy się
może przez szczerość i chęć wspólnego przeżycia przygody jaką niewątpliwie jest tworzenie czegoś
nie myśliMy nad tym że to było a tamto nie
nie staraMy się być oryginalni za wszelką cenę
piszeMy bardziej z siebie niż z rozumu

a radość jak komuś nasze pisanie sprawia przyjemność!
dziękujeMy!!!!!!!!

Opublikowano

We wstępie będę tak bezczelny i ośmielę się orzec, iż obiektywny nie będę ! Poza tym - jak niedawno rzekłem, iż się zjawię, tak też słowa dotrzymuję :)

W każdym razie tytuł, podług mojego rozumowania, sugeruje, że podmiot liryczny (w tym przypadku zbiorowy, bo mniemam, że zeznania zdaje darząca się uczuciami para ;) będzie starał się zobrazować odbiorcy pomysł na pewien nowy etap w swojej dotychczasowej, w miarę harmonijnej egzystencji

W strofie pierwszej mowa jest o wszelkich sprzeczkach, nieporozumieniach, konfliktach, które szczególnie ostatnio niewątpliwie ulegały intensyfikacji, nasilały się; aż do tego stopnia, że obie strony pary obawiały się wręcz kolejnych dni, nie wiedziały, co następna doba może przynieść Zwrotka druga nasuwa pewne wątpliwość Mam dwie opcje na jej odbiór Otóż: 1) plany na świetlaną, ułożoną, pełną pogody przyszłość wydają się być z każdą chwilą odleglejsze, co potęguje obawy odnośnie siły związku i jego ewentualnej, spójnej egzystencji; 2) to, co wydawało się kiedyś niemożliwym, teraz, po latach starań, przybliża się, wręcz urzeczywistnia Jakkolwiek - trudno jest mi się ustosunkować do tych wersów (chociaż bardziej prawdopodobna wydaje mi się możliwość druga ;)

Z następnych strof dowiaduje się odbiorca jak wielki jest staż tegoż związku Niestety jednak pomimo wielu doświadczeń, zdarza im się (obu figurom tworzącym relacje) popełniać głupie i niedojrzały błędy

Na koniec - ciekawa, acz bardzo poruszająca i uniwersalna - pointa Jak by nie było - uczucie zwycięży w każdym momencie Niestety można zaobserwować pewien, dość przykry, paradoks Para często ma problemy z dojściem do consensusu, niewykluczone, że wiele razy dochodzili do wniosku, ażeby dać sobie chwilę oddechu od siebie, tak kiedy są osobno, nie potrafią bez siebie wytrzymać Smutne

Niemniej jednak prawdziwe, a poza tym doświadczyłem tego na własnej skórze Nie wiem czy udało mi się wstrzelić w klucz, ale mnie wiersz przekonuje Wasz styl jest dość specyficzny, należy to przyznać (przynajmniej jak na tę epokę), a pomimo to wspaniale udaje się WaM uciekać od rzeczy, które kiedyś były nowatorskimi Do mnie to trafia :)

Pozdrawiam

Opublikowano

Mr.Suicide

cieszyMy się z tak rozbudowanej analizy
cieszą nas szczególnie słowa "starał się zobrazować"
bo to jest dla nas bardzo ważne - przekazać obraz
nie jesteśmy zbyt biegli w epokach i stylach
ale możemy z całą pewnością odnosić się do dwu:
Renesansu i Romantyzmu
jeszcze raz - dzięki

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...