Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

o rany !
uwielbiam takie młocki

panie MK - widziałem jak pański dziadek tłukł Gruba Bertę w jej własnej kuchni
pod rządami JK to chwalebne było - to byla prawdziwa miłość

teraz miłośnik DT rządzi
i pewnie Pana u-rządzi

:):):):):):):)
++++++++ za każdy uśmiech

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A czy ja powiedziałem, że wiersz jest dobry? Powiedziałem jedynie, że interpretuję to w dwojaki sposób.

Panie Krzywak - może rzeczywiście za prosto? Jakieś ciekawsze sformułowania można postarać się wpleść?
Opublikowano

No to ładny mam teraz kłopot, jak na to wszystko odpowiedzieć:

Na początek odpowiem Wojciechowi, żeby tak się nie martwił o zdrowie mojej szanownej współmałżonki - tylko czasem... Reszta pańskich wynurzeń mnie nie interesuje, bo to już nudne. Nie ma pan tej klasy co ja i to pana załamuje, ale to nie mój problem. Idź pan czytaj wreszcie te instrukcje.

Rafale - z tą Polską to jest tak jak z pewną piosenką "Sztywnego Pala Azji", bo u mnie nie padło ani razu słowo "Polska", "ojczyzna", ani też "kobieta" - nie będę po prostu dawał kierunkowskazu, a interpretacja Draxa mi się podoba. Ale ja zawsze dopuszczam możliwość xxx interpretacji.

adam sosna - takie młocki są najlepsze :)

Marlett - życie nie ;)

Bernadetta1 - ja nie wnikam ;0

Pansy - dokładnie

Dziękuje.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



A ruch? Żeby lizać należy wyciągnąć jęzor i o to mi chodziło, a nie tam, że się tylko językiem liże. A że nie wyszło, to problem Wojciecha, bo najwięcej tutaj jojczy, nawet więcej niż sam autor.

Zastanawiam się tylko jakim prawem obraża innych tutaj piszących?
Opublikowano

Może jednak zmienić, np.
"często się łasi
potem
liże rany"
, albo: "liże rękę", albo, albo..
Ja bym dodała jeszcze jako przedostatni wers słowo -
"waruje" (o człowieku, też można tak powiedzieć), ale to ja - tylko daję to pod rozwagę.
Odnośnie wypowiedzi pana Wojciecha; nie podoba mi się, nie lubię jak ktoś komuś sprawia przykrość, ale to już chyba sprawa kultury osobistej. Mnie nie jest łatwo wyprowadzić
z równowagi albo obrazić. Jestem z natury łagodna i staram się każdego zrozumieć.
Tłumaczę sobie: może miał kłopoty, albo swój zły dzień?
Serdecznie pozdrawiam, na wszystko dobry uśmiech,
- baba

Opublikowano

Przy pierwszy podejściu do tytułu, można stwierdzić, że jest on dość jednoznaczny; czyli określenie wystosowane wobec kobiety, do której żywi się raczej mniej pozytywnie nacechowane emocje

Może również ono oznaczać, w ujęciu bardziej ogólnym, że podmiot liryczny będzie się podejmować krytyki przedstawicielstwa żeńskiej odmiany homo sapiens Z innej jeszcze strony - negatywne słowo o przekonaniu, wierze Polaków w siłę Boską, która miałaby pomóc w odbudowie wizerunku państwa na płaszczyźnie międzynarodowej Kolejna opcja - obraźliwe, w zasadzie negujące wszelkie poczynania, podejście do zjawiska polityki Niewykluczone, iż rozchodzić się będzie o przybliżenie obrazu, jak się zwykło mawiać, najlepszego przyjaciela człowieka Z pewnością można by dopatrzyć się jeszcze wielu innych możliwości na interpretację tytułu Nie winno się go, w każdym razie jak myślę, mam nadzieję, czytać powierzchownie

Owa samica jest łasa na pochwały, można rzecz - wręcz klakierska, czy wazeliniarska, ale aby się ich doczekać, woli zapracować, pokazać, że się należy, stąd też 'językiem liże' /zwierzchnika swego ?/ Chociażby zdobywając sobie, w dość pazerny sposób, przychylność postaci, o której opcjonalne względy może zabiegać Broni swojego, osób, istot, kwestii dlań niezmiernie istotnych Nie zawsze jej zachowanie należy chwalić, jednakże czasami /acz chyba rzadkimi/ bywa ono co najmniej dobre /'charakterystycznie warczy w obronie swych małych'/

Jak odbiorca wiersza może się jednak dowiedzieć z kolejnej strofy, zazwyczaj jej postępowanie bywa 'na popis', pyszni się, chełpi, kiedy tak naprawdę okoliczności tego nie wymagają /tu nasuwa mi się myśl, że praktycznie większość Polaków nie jest w stanie schować dumy, co niejednokrotnie bywa destrukcyjne/ Bohaterka liryczna strasznie przeżywa drobnostki /'skamle (...) nad rozbitym kubkiem'/, co może świadczyć o słabej psychice albo ogromnym przywiązaniu Aczkolwiek następna zwrotka podpowiada, że owa duma miast przysparzać pogody ducha, przynosi jedynie przykre konsekwencje Niestety woli jednak przyjmować taką postawę przy każdej konfrontacji, a później cierpieć, niźli zachować wewnętrzny spokój i stosunkową stabilność

Jak już wcześniej powiedziałem - wiersz można odbierać na wielu płaszczyznach Przyszedł mi jeszcze jeden koncept - podmiot liryczny może w obelżywy sposób odnosić się do wszelkiej maści osobników, którzy tylko na zewnątrz starają się uchodzić za silnych, pewnych siebie, a środku są delikatni Chociaż hmmm może lepszym określeniem byłoby aroganccy, zarozumiali ? Nie wiem, chyba sok chmielowy zrobił, co należało :P Jakkolwiek by nie było jest to utwór wielowymiarowy Pomimo stonowanego, nieprzeładowanego, dość skromnego doboru słów, można tu wyłapać wiele ciekawych i życiowych myśli Podmiot liryczny to inteligentny obserwator, który przypatruje się rzeczywistość i w ciekawy sposób przedstawia odbiorcy swój pogląd na wiele spraw, a które udaje mu się zakamuflować w tych kilkunastu wersach

Dobry wiersz, należy to przyznać W innym przypadku nie chciałoby mi się rozpisywać Nie powiem jednak, że nie czytałem o wiele lepszych w Twoim wykonaniu ;) Tak czy inaczej - z chęcią zostawiam plusa :) Mnie przekonuje, bo znalazłem tu coś dla siebie, coś oczywistego, z czego podmiot liryczny się śmieje, a mnie nie zawsze udaje się z tym poradzić bez względu na chęci /chociaż, muszę przyznać, że idzie mi zdecydowanie lepiej z dnia na dzień ;)/

Pozdrawiam

Opublikowano

Mr.Suicide - jak zawsze fachowa robota (a akurat potrzebuje jakiegoś fachowca do wydawanego w najbliższym czasie tomiku, można się dogadać :)

dzie wuszka - z tego co pamiętam, to na ostatnim moim publicznym występie pod krzesłem byłem ja, i to bynajmniej nie ze wstydu ;)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


prawdę rzekłeś Michaelu, są jeszcze ludzie którzy potrafią ocenić, wycenić, niestety nie każdy tak umie ( ja nie)
tylko czekam aż ktoś pokaże mi co zle, bo gdybym umiała krytykowac na pewno nie robiłabym błędów:P?
co się tyczy twojego utworu to wiem, że tak bywa w niektórych rodzinach małżeństwach, to straszne- takie upodlenie, upokorzenie i życie w tym :)

pozdrawiam ciepło

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Tectosmith Podobało się nie "trochę" a "bardzo". Teksty muszą być dla wszystkich odbiorców. Każdy z nas przecież jest inny. Jak coś jest fajnie napisane to przyciągnie nawet kogoś, kto czyta z reguły inne rzeczy. Ostatnio ku swojemu zdumieniu spodobał mi się Agent 007. Nie lubiłam tego filmu, ale słuchając audiobooka mogłam przeanalizować jak fajnie można pisać. I nawet mnie zaciekawiło. Z Twoim opowiadaniem jest podobnie. Masz talent i wyobraźnię, czyli chyba te dwie rzeczy, które są potrzebne do tego " fachu".
    • @Rafael Marius to malutko was jest, fajny taki kościółek:) też szukam takiego kameralnego, też pozostaje mi tylko online. 
    • @Kamil Olszówka   bo ja bardzo, bardzo doceniam to co robisz dla Polski i dla Polaków.   dla Nas.   i niezwykle Cię szanuję !!!   Bóg z Tobą .    
    • @Migrena Tyle już otrzymałem od Ciebie wyjątkowych pochwał i komplementów… Jedne bardziej wyjątkowe od drugich... A każdy z nich jest dla mnie tak samo ważny i cenny… I każdy z nich motywuje mnie do dalszej pracy... Pozdrawiam Najserdeczniej!  
    • Deczko zmieniony dawny tekst     Świeżo upieczony Mroczuś, wygrzebuje gorącą tożsamość, z gorącego piekarnika drzemki. Odrzuca na boki: skrawki snów, ziewków, chrapków oraz resztki baranów, które z nadzieją liczył, licząc na normalny sen, jednocześnie podjadając cukrową wełnę.    Właśnie wypluwa, loczkowany, dławiący kłak (bo i taki trafił), kiedy to słyszy za sobą: sz sz sz – szurający szeleszczący szelest. Jako że na odwadze mu nie zbywa, spogląda żwawo za siebie, by zassać wzrokiem do łebka, nie wiadomo co jeszcze. Po chwili supełek tajemnicy zostaje rozplątany, a wyżej wspomniany, napuszoną przychylną ciemnością, spogląda ciekawie wokół, by wiedzieć, kto go zaszedł nieznośnie i niespodzianie od tyłu, zakłócając posenny spokój.     E tam! To tylko Wegejająg – rozważa przed chwilą obudzony, z wystającym z ust włosem i zawiedziony na pół gwizdka, gdyż na drugie pół, raduje umysł, że przyjaciel przyszedł. Zerka na przybysza z natrętną uwagą, gdyż ów nie wygląda tak jak zwykle. Ma trochę zdenerwowane spojrzenie, przeto lekkie lśnienie grozy, migocze zjawiskowo w gałkach ocznych, a z powiek zwisają sople podniecenia sytuacją.     Oprócz rzecz jasna zwyczajowego parasola, z całunem spokoju i przyszłych wydarzeń, wplecionego w odśrodkowe, podtrzymujące przęsła.      Wegejająg trzyma czaszę ochroniarza nad sobą, szóstą, owłosioną łapą. A zatem Mroczuś także zaczyna zwyczajową wymianę zdań, gdyż ma nadzieję, że w ten sposób załagodzi sytuację, balsamem fajnej rozmowy, tudzież fajnego słowa.      Nic dziwnego, wszak od małego krążą w nim słowotwórcze cienie przodków literatów, obytych w tradycji stosowania ciekawego słownictwa, zasianego na ziemi ojców i dającego jakieś tam plony, lepsze, gorsze i zupełne dno, po wsze czasy.      –– O! Pajączek. Raczej nie jestem zdziwiony, że cię widzę. Cóż mi powiesz tym razem. –– Nie nazywaj mnie pajączkiem, z łaski swojej. Jestem Wegejajągiem. Czy mam powtarzać przy każdej okazji, czemu? –– Jak najbardziej. To nasza odwieczna gra. Ja wiem, co powiesz, a ty udajesz, że nie wiem, co usłyszę. –– Miło, że pamiętasz. –– Mówiłeś to wczoraj, ale powtórz.      –– Parasol mam przeciwmuszny, by na mnie muchy nie leciały. Od jakiegoś czasu, przestałem pałaszować owadzie mięso. Chociaż przyznać musze –– Muszę, jak już. –– No tak. Wybacz. Przyznać muszę, że mam w spiżarce trochę wydmuszek, owiniętych pajęczyną, pomalowanych przeze mnie artystycznie, bym mógł zaimponować... –– Wiem. Pisankami. Faktycznie ładne. Masz talent. A teraz mów, czemuś taki spięty, po koniuszek odwłoka? –– A nie mogę kontynuować samochwały? Proszę? –– Nie możesz. Gadaj w jakiej sprawie przychodzisz. — No cóż…    Odwieczne: „No cóż z trzykropkiem.” Musi miecz. Jaki miecz? Co ja gadam. Mieć jakieś ważny problem w głowie, skoro użył tradycyjnego sformułowania, którego używa tylko w wyjątkowych sytuacjach. Doprawdy, wygląda na roztrzęsionego na sześć nóg, nie licząc parasola. Ciekawe, co go dręczy. Nawet strzelił wiązką pajęczyny w moim kierunku. To chyba pierwszy raz, za mojego żywota.    –– Drogi Mroczusiu.    No nie. Czyżby na zdrowiu podupadł. Żywię nadzieję z kubka optymistycznych myśli, że z jego umysłem wszystko po staremu. Czyli jak zawsze. Po raz pierwszy, tak do mnie czule zagadał    –– Powiem krótko. Musimy uratować Starego Marudę herbu Koślawy Świerk. Wiewiórki go atakują ze wszystkich stron oraz z pozostałych, uprzykrzając życie. Straszą rudymi futerkami, pomalowanymi na złowieszcze barwy oraz żołędziami pustymi w środku, w których wyskrobały wredne gęby, a do wewnątrz powtykały pijane świetliki i Stary Maruda ma halucynacje, że to jakieś trupoziemcy leśne lub coś na wskroś gorszego, spoziera z wnętrza ognistym, mrocznym wzrokiem.  –– No co ty mówisz Wege. –– Ano mówię, Mroczusiu. Żebyś wiedział. Na dodatek owe owoce Tłustego Dębu, mają na głowach pomarszczone czapeczki, a w każdej wściekły duszek lasu, razi złowieszczym spojrzeniem, gdziekolwiek spojrzy. Tylko że przeważnie spoglądają na Starego Marudę, a on ze strachu, już i tak ledwo zipie. A przynajmniej sprawia takie wrażenie. Czyli rozumiesz, trzeba mu pomóc. Przecież dobro wraca, więc wiesz. Warto. To znaczy nie aż tak interesownie chciałem powiedzieć, ale sam rozumiesz. Jaki grzyb, taka robaczywość.    –– Ty Wegejająg tak dla zysku, co? –– No nie. Gdzie tam, Mroczuś. Bredzisz. –– Może i bredzę, lecz odgonić nieznośne futrzaki trzeba. Ma już swoje lata, więc nie bądźmy przesadnie pamiętliwi. To nasz były przyjaciel. Chociaż po prawdzie jarzysz zapewne, co on wyprawiał za młodu, gdy jeszcze nie był z herbu Koślawego Świerka i jaki był naburmuszony, kiedy żeśmy mu przeszkadzali w gnębieniu zwierzyny, krzycząc, że jest ladaco i lump. A i tak połowę leśnych obywateli, wygnał swoim dowcipami. –– Raczej ich czynną realizacją. –– Przesadnie czynną. –– Powspominamy? –– Nie ma czasu. Biegnijmy w newralgiczne miejsce i przestraszmy wiewiórki, to mu dadzą spokój. –– Naszym widokiem? –– Chociażby. A co? Myślisz, że nie damy rady? Jesteśmy zbyt piękni?   –– Zbyt co? Niech spojrzę w toń kałuży. Damy radę. Bez obaw. Spoko Mroczuś. –– Och Wegejająg. Może rzeczywiście masz rację z tym dobrem. Gdyby do nas wróciło ze zdwojoną siłą. –– Och bez przesady Mroczuś. Nie wywołuj wilka z lasu. –– To niemożliwe. Ostatniego wygnał swoimi żartami. –– A czemu nas nie wygnał, skoro sprawialiśmy mu kłopot? Nie chciał, nie umiał? Albo Wiewiórek? –– Hmm… chcesz powiedzieć, że on z tymi… żeby nas... by mógł nadal. –– Co? — Nic. To by było zbyt pokręcone. Przegońmy wredne, namolne, straszące bestie –– wrzasnął Mroczuś, ni stąd ni zowąd.    *    Jednak nie wszystko poszło zgodnie z planem, chociaż Pomarańczowe Ciciki, dały się potulnie zastraszyć, nieco zawiłym widokiem. Przestały atakować Starego Marudę herbu Koślawy Świerk, a to dlatego, że uciekły spłoszone w knieje i tylko ruda poświata, prześwitywała jakiś czas, przez okoliczne krzaki. Lecz nawet ona drgała niespokojnie pomiędzy, aż w końcu licho ją wzięło.    A zatem Mroczuś i Wegejająg, powrócili do swoich miejsc, z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, mając nadzieję, że dobro do nich powróci.    I faktycznie. Po jakimś czasie, dobro chciało do nich wrócić, tyle tylko, że było strasznie zmęczone, wycinaniem drogi przez głupawy tekst i nagle zboczyło, trafiając w niewłaściwe miejsce, zmieniając co nieco, na korzyść pomylonych adresatów, nie wiadomo z jakich dokładnie przyczyn.   Całe stado „włochatych, krwiożerczych pomarańcz,” miało wyśmienitą, dobrą wyżerkę. Mroczuć i Wegejająk, skończyli jako karma dla Wiewiórek.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...