Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nad okrągłą plamą zieleni
u zbiegu wszystkich dróg
krążą i kluczą, hen wysoko
niespokojne, jaskółki sumień
biało-czarnych, co płowieją
w sinej przestrzeni.

Barometr kroczy w pogodę?
- E tam, to złudzenia synoptyka.

Więc śnij o jasnej zieleni
oroszonej woalem mgieł
o słońcach każdego ranka
i jasnej czerwieni za lasem
o szczęściach od zatracenia
i dniach wypełnionym po brzegi
- przy Niej.

Śnij o spotkaniach, czystych
spojrzeniach ze łzami, po latach
jak w ławie kościelnej na klęczkach.
Tyle ostało się w tobie, człowieka.

Barometr pionowo, ciągnie do góry
rozjaśnił świat – nie złudzenia.
Tyle wystarczy, by ostać człowieka?

Opublikowano
o szczęściach od zatracenia
i dniach wypełnionym po brzegi
- przy Niej.


Śnij o spotkaniach, czystych
spojrzeniach ze łzami


Te fragmenty strasznie psują efekt końcowy. Po cóz te banały, skoro pomysł i większość wiersza naprawdę dobrze się czyta?
+/-

Pancuś
Opublikowano

ja bym czepiła się tylko interpunkcji, wydaje mi się niekonsekwentna ( przecinki raz dawane, raz nie)
całość ciekawa, odbieram to jako wiersz trochę smutny, wątpiący, jednak dający nadzieję, radę:

[quote]Więc śnij o jasnej zieleni
oroszonej woalem mgieł
o słońcach każdego ranka
i jasnej czerwieni za lasem
o szczęściach od zatracenia
i dniach wypełnionym po brzegi
- przy Niej.



mogło by zalatywać banałem - słońce, mgły, las, szczęście - jednak tu bardzo dobrze ułożone. chyba widziałeś mój mały raj, opis świata jak zza mojego osiedla ;)

i jak dla mnie siedem ostatnich wersów zdecydowanie na plus, szczególnie:
[quote]rozjaśnił świat – nie złudzenia.


godny przemyślenia
Opublikowano

Wiem Pancolku, że wiersz nie jest doskonały.
Odbiór w tym przypadku jest konsekwencją
gustu ale i poświęcenia czasu na interpretację.
Banał czasem musi być użyty.
Czy w takiej ilości ?
Może jednak coś by trzeba zmienić.
Dzięki za wgląd i w sumie, pozytywną ocenę.
Pozdrawiam :)

Opublikowano

Ten wiersz może być nawet bardzo smutny ale
dający wiele nadziei. Zależy to od nastroju
czytającego, przemyślenia i nastawienia
do świata i ludzi.
Dziękuje za poświęcony czas
i wyrażenie pozytywnego odbioru.
Pozdrawiam Ania :)

Opublikowano

Skojarzyło mi się z pewną piosenką:

Przez ile dróg musi przejść każdy z nas,
by mógł człowiekiem się stać?
Przez ile mórz lecieć ma bialy ptak,
nim w końcu opadnie na piach?
Prze ile lat będzie kanion ten trwał,
nim w końcu rozkruszy go czas?
Odpowie ci wiatr wiejący przez świat,
odpowie ci, bracie, tylko wiatr.


Nigdy tak do końca nie znajdziemy odpowiedzi, co nas czeka.
Wiersz budzi refleksję nad życiem. Peel zastanawia się, ile potrzeba,
by mimo przeciwności, nie zatracić człowieczeństwa.

Śnij o spotkaniach, czystych
spojrzeniach ze łzami, po latach
jak w ławie kościelnej na klęczkach.
Tyle ostało się w tobie, człowieka.


Mieć czyste pragnienia, marzyć o pięknie, być wrażliwym i nie tracić wiary.
To takie pierwsze myśli i moja odpowiedź na postawione pytanie.
Ładny wiersz.
:)



Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Witam Tereska.
Właśnie, czy tylko marzenia, piękne wspomnienia
i samo myślenie o dobroci, uczciwości, pięknie itp. wystarczy?
......?
Albo - czy człowiek nie mający nic prócz marzeń
przetrwa?
Dzięki Tereska za pozytywny odbiór
i chwilę wgłębienia się w treść.
Serdecznie pozdrawiam:)

Opublikowano

Dzień dobry? Judyt, otwórz już te oki - szeroko :)
Nadal nie wiem czy tylko zachęcający
jest mój wiersz - czy coś tam więcej?
Ale serdecznie dziękuje za wgląd
mimo zamykających się oków.

Pozdrawiam ciepło... ście :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Śnij o spotkaniach, czystych
spojrzeniach ze łzami, po latach
jak w ławie kościelnej na klęczkach.
Tyle ostało się w tobie, człowieka.

oroszonej woalem mgieł- to takie ulotne

-to się więcej, a dzień witaj Zbyszku,
zdaje się że było b. późno tamtego razu
gdy tutaj depnęłam, proszę bardzo,a
nad początkiem bym się zastanawiała,
tytułak - mi leży,(o i o i- w 2giej-coś tam
udźgnąć można by)
ciepłoniaście:)))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Zbyszku, oczywiście, że tylko marzenia i wspomnienia nie wystarczą, trzeba po prostu naprawdę być dobrym, uczciwym, kochać piękno i o tym świadczyć życiem. "Jak cię widzą, tak cię piszą" - mówi przysłowie. Jeśli ktoś czyni dobro, ludzie to zauważą, nie potrzeba słów.
A jeśli do tego umie marzyć i jest radosny, przyciąga i sam nie czuje się samotny, nawet w podeszłym wieku. Życie wobec wieczności jest mgnieniem, więc szkoda go marnować.
Radości!
:))
Serdecznie pozdrawiam
-teresa
Opublikowano

Hmm, zastanawiałem się tylko, czy osoby bez spełnienia się albo
bez przyszłości (z różnych powodów), mają szansę przeżyć do końca
jak ludzie mając tylko marzenia i godną a nawet wspaniałą przeszłość.
Takie tam rozważania Tereska :)))
Również serdecznie pozdrawiam - jak zawsze.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...