Poeto...! /dwugłosem/ dwa style, co sadzicie?

[adolf]

Tyle w każdym wierszu czystości i piękna,
Ile w nim poezji, ile duszy wlanej,
Krocząc przez słów bramy, wchodź w tajniki serca
A resztę pozostaw pożywką dla marzeń!

Wiersz niczym zamczysko ze słów zbudowane,
Stawiaj nie na Ziemi, lecz na zgłosce z duszy,
Jeśli się zachwieje, i w siebie zapadnie
Znaczy: jego siła nic więcej nie skruszy!

Słow-iki niech fruną, z klatek wyzwolone,
I pieśń nową dziwną gwiazdom wyśpiewają!
*
Korzenie wspak rosną – niech uchwycą nieba:
Sercami, wrosłymi w wiersze-przetrwalniki,

Cień zleknie się siebie w czerń wiersza wpadając:
Wino, krew, pieśń, siła– plują w nas od wieków,
A my z tych – popłuczyn: budujemy sidła!
I wzajem się chrzcimy ponad trójkątami!

Cicho! Czas coś plecie: ależ on od rzeczy
gada by z tej nici: jelita wszechświata
strawić błyski z sensem, i nie - znów- w pośpiechu
wyszyć płaszcz - na miarę?
Po-darować Bogu!