Czekam, aż zapuka znów.

[Maciej_Bacztub]

Poezja zapukała do mego okna.
Kazała mi pisać wiersze
I otworzyła mi oczy
Na inne kolory świata, na inne niebo,
Na myśli pełne modlitwy.
Nauczyła mnie kochać życie
I korzystać z niego,
Cieszyć się z czyjegoś uśmiechu
I płakać kiedy trzeba.
Dała mi oczy wizji, piękne sny i marzenia.

Pióro w moich rękach szepcze całkiem inaczej.
Atrament jest jaśniejszy,
A słowa są łatwiejsze.
Kartka zakreśla rysy,
Tworząc trójwymiarowe obrazy
Liście widoczna z okna tańczą dziki rytuał
I szepczą z wiatrem pieśń o poezji złotej.
Ptaki szybują inaczej, są wolne od krzyku.
Tam raj jest, eden dusz.

A kiedy kończę pisać...
Poezja odchodzi z ptakami
I leci w stronę morza.
Wracają szare uczucia
I pustka zamiast natchnienia.
Zostaje mi kartka i pióro,
Atrament barwi się na czarno.
Niebo zwyczajne jest
I myśli są chłodne
To koniec
Czekam, aż zapuka znów

[natalia]

od kiedy w tytułach są kropki...?
koniecznie wyrzuć z "nauczyła mnie kochać" => mnie
a w "liście widoczna" => widoczne
i jeszcze z bardziej osobistych opinii powiem, że lepiej mi brzmi " o złotej poezji"
i już jest bardzo przyjemny wierszyk :) ładnie opisałeś coś, co np często sama czuję, podoba mi się.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia